ZOMAAR (5-4-24)
ZOMAAR (5-4-24)
Het regent pijpenstelen. Maar morgen zal de zon schijnen, dat is ons beloofd. Morgen zal een prachtige dag worden. Ik zit in mijn werkkamer achter mijn bureau en leg de laatste hand aan de dienst voor haar van wie we morgen afscheid nemen. Een lief, zacht afscheid zal het zijn, omlijst door wonderschone muziek. En de stoet die naar de begraafplaats wandelt, langs zaterdagseboodschappendoende dorpsgenoten en vroege vakantiegangers, zal overgoten zijn met lentelicht. Het wordt zo mooi, dat we ons er bijna op verheugen.
Maar nu regent het nog pijpenstelen. De grote druppels blijven hangen op de ramen. De harde wind heeft alle magnoliabloemen aan de overkant van de straat al losgewaaid. Een specht fladdert even tegen mijn kozijn aan, en is dan weer verdwenen. Ik glimlach vertederd. Ik zag een specht, hier vlak voor je raam, riep mijn vriendin verrukt toen ze een tijdje geleden op deze werkkamer foto’s aan het maken was. Oh ja, die zie ik hier heel vaak, zei ik. Misschien was het een beetje blasé. Maar het is waar. Wat ook waar is: ik word er elke keer weer blij van om hem te zien en te horen. Zo’n mooi vogeltje. Dat vliegt en eet en broedt, en het heeft allemaal betekenis in het grote geheel.
En ik denk aan degene die alles weet van vogels, en ze ook zo prachtig kan fotograferen, al zou ze beide beweringen onmiddellijk relativeren, en ik denk aan hoe het leven van haar en haar geliefde ondenkbaar veranderd is, en mijn hart gaat naar haar uit. Dat is er allemaal. Verwondering. Schoonheid. Hoop. En verdriet. Altijd is het er allemaal.
Marijke van Selm
|
