|
|
|
|
ACCRA - (4-11-25)
ACCRA - (4-11-25)
Neem je toga maar mee, had Jaap gezegd, in augustus, toen de plannen concreet werden. Ik moest er eerst om lachen, maar toen ik er eens goed over nadacht zei ik nee, nee, dat ga ik niet doen. Net zomin als de toevoeging ‘reverend’ op mijn visum, wil ik door mijn toga de indruk wekken dat ik weleens even ga preken, daar in Ghana. Dus de toga bleef thuis, en op mijn visum staat gewoon Van Selm Reijertje. Wel staat er ‘single’ bij. Dat is weer eens wat anders dan gescheiden - ik heb een hekel aan die toevoeging, al kan ik niet ontkennen dat het waar is.
Enfin. Zes uurtjes vliegen is het. Het duurde wat langer omdat er mensen waren die koffers hadden ingecheckt maar vervolgens zelf niet verschenen zodat de koffers dus weer uit het ruim gehaald moesten worden. Daarna werd er iemand onwel tijdens de vlucht, die bij aankomst in Accra eerst opgehaald moest worden. En toen waren we bijna de allerlaatsten voor wie de bagage compleet was. Maar uiteindelijk stapten we toch de klamme avondwarmte in, waar we werden opgewacht door het contact van de familie Varekamp. Al dertig jaar supporten ze een school in Kumasi, en al dertig jaar trekken ze op met deze meneer genaamd ‘Mensa’. Morgen gaan we erheen, naar Kumasi.
Maar nu drinken we nog een bier, bij het zwembad. Dat wil zeggen, Simone drinkt water, en Mensa drinkt een Fanta. Hoe oud ben je nu ook weer, vraagt Jan hem. Hij zegt: 63. Daar schrik ik een beetje van. We zijn dus leeftijdgenoten, maar hij ziet eruit als een oude man. Reverend, zegt hij opeens tegen mij, de kinderen gaan altijd op woensdag naar de kerk voor een viering, maar dat hebben we dit keer verschoven naar de donderdag, zodat u met ze kunt Bijbellezen en bidden. Het klinkt niet als een vraag, dus ik geef ook geen antwoord. Ik lach maar eens vriendelijk. En denk: oh help, wat ga ik dan doén? Ook denk ik aan mijn toga. Misschien was het achteraf toch geen gek idee. Maar ja, daar heb ik nu niks meer aan.
Marijke van Selm

|
| |
|
|
|
|