ZOMAAR (21-08-20)
ZOMAAR (21-08-20)
wat gedachten, aan het eind van een eerste werkweek na de vakantie. Die zo bijzonder begon, met de zegen voor een stervende, met alle ontroering die ook voor de dominee hoort bij een overlijden. De intieme en rijke verhalen bij dit ene mensenleven. En de regelmodus. Dat ook. Voor de dingen die gedaan moeten worden. Voor de woorden die gevonden moeten worden. Voor de wind die waait waarheen zij wil. Zo gaat het.
Zo gaat het. Dat vertelde mijn zoon, boekenwurm, over ‘Slaughterhause five’ (Kurt Vonnegut) dat hij herlezen had in zijn vakantie, hoe prachtig hij dat vond, hoe vele, vele alinea’s werden afgesloten met ‘so it goes’. Zo gaat het. Mensen komen, mensen gaan.
Hij zei ook dat ik misschien mondkapjes moest gaan dragen bij mijn bezoeken, denk je daar wel goed over na mam? We kregen het erover, nadat ik vertelde hoe ik tijdens mijn vakantie in Frankrijk het toch best prettig had gevonden dat in alle supermarkten en openbare gebouwen de mondkapjes verplicht waren. Hoe ik te doen had met het personeel in de horeca, zwetend onder die dingen de hele dag. Maar hoe het mij tóch verstandig voorkwam, en ook weer een kleine moeite. En waarom zou ik dat zelf niet doen, bij mijn bezoeken. Die zet ik wel voort, zoals ik voor mijn vakantie alweer gewoon was te doen. Maar misschien is het niet zo gek er een mondkapje bij op te zetten. Nu ja, u merkt het wel. En reageer er ook gerust op als u het verstandig vindt of juist overdreven.
Nog één mijmering dan, in deze nazomerweek. Ik heb logés deze dagen, mijn broer was er en ging met mij in alle vroegte zwemmen in het Oostvoornsemeer. Hij moest wat overwinnen, maar hij snapte eenmaal ter plekke wel dat ik het zó heerlijk vind. Komend weekend kamperen Friese vrienden op minicamping Roos. En ik zeg het nog maar een keertje. Ik geniet zo van dit heerlijke dorp, van de duinen, van de slikken, van de zee. En ik verwonder me erover hoe thuis ik hier ben geworden in vergelijking met een jaar geleden. Dit is nu mijn plek. Ik hou van deze zomer ondanks alles wat ze aan beperkingen met zich meebrengt. Ik verheug me op de herfst en de eekhoorntjes in mijn hazelaar. Ik verheug me op de stilte van de winter. Nou ja. Gewoon. Ik ben hier graag.
Marijke van Selm
(Als ik schrijf over pastorale situaties vraag ik altijd toestemming aan betrokkenen. Ook hier is dat gebeurd hoor!)
|
