WOESTE ZEE (6-7-21)
WOESTE ZEE (6-7-21)
Aan het eind van de middag ging ik nog even naar de zee. Het is er altijd weer anders, dat vind ik er zo fijn aan. De parkeerplaats was bezig onder te stuiven. Het leek eigenlijk alsof de hele Maasvlakte aan het onderstuiven was, er hing een woestijnachtige wolk uit de zee boven de hijskranen en de terminals. Lopend naar de vloedlijn werden mijn blote benen gezandstraald. Net als mijn gedachten, in een overvol hoofd.
Ik had de middag besteed aan telefoontjes en appjes, en het uitlezen van de biografie over Paulus door veelschrijver-theoloog Tom Wright. Ik werd opnieuw gegrepen door de frisse energie, ook wel beGeestering genoemd, van die eerste decennia christendom. Dat wat Jezus ánders maakte. De grondtoon van liefde, maar dan wel radicaal. Een beetje geloven, er een beetje bijhoren, zo ging het niet. Het was alles of niets. En niet dat het in die eerste gemeenten allemaal zo idyllisch was, want ver- en afleidingen zijn van alle tijden. Maar toch. Die passie. Dat vuur, dat heilige vuur. Soms maakt me dat verdrietig, want waar zal ik het vinden? En tegelijk: soms ook ben ik zomaar blij verrast. En ach. Ik lees dat die dubbelheid en vertwijfeling voor Paulus niet anders was. Christen zijn is geen successtory. Het is groot worden door klein te blijven, en telkens weer klein te worden.
Dat was de middag. Vanmorgen was er een mooi bezoek, en altijd weer verhalen die ik nog niet kende, en verbondenheid die groeit. En dáárvoor was er Edwin, al heel vroeg, met wie ik samen aan mijn grote eettafel brainstormde over de dienst van aanstaande zondag. Er gaan vier kinderen overstappen naar de tienerdienst, we maken er iets bijzonders van. Dat wil zeggen Edwin, want hij zal de dienst leiden. Het zal over de zee gaan, en het schip der kerk. Zeker weten dat de storm ook voorbij zal komen. Woest en soms gevaarlijk. Maar ook heilzaam voor gedachten die wel een zandstraalbehandeling kunnen gebruiken.
Marijke van Selm
Filmje van de woeste zee
|
