WERKDAG IN CORONATIJD (31-3-'20)
WERKDAG IN CORONATIJD (31-3-'20)
De wekker gaat om half zeven. Ik vind het gewoon lekker om vroeg op te staan. In alle rust de krant, thee, koffie. Om acht uur sta ik op het strand, in het prachtige ochtendlicht. Ik kan het alwéér niet laten om een foto te maken. De zee is echt elke dag anders! ‘Als je hier bent opgegroeid’, zei laatst een collega-import-Oostvoornaar tegen me ‘dan realiseer je je niet wat een groot geluk het is zoveel natuurschoon en de zee zo dichtbij te hebben’. Ik was het met haar eens. Ik vind het nog elke dag bijzonder.
Weer thuis is er eerst een moment van bezinning en meditatie. Zo borrelt, als zo vaak, vanzelf inspiratie op voor de meditatie die ik vandaag moet schrijven. Maar eerst bel ik Truus, om mij te excuseren voor de vergeten kopij voor het kerkblad. Gelukkig vindt ze het niet erg; ik kan het vandaag nog aanleveren. Natuurlijk praten we even, en vertellen elkaar over hoe het leven nu is. Truus en Jaap horen bij de mensen die er in deze tijd werk bij hebben gekregen (in tegenstelling tot veel anderen, die hun werk zien opdrogen en wegvallen). Ook bij hen lukt trouwens het rechtstreeks meeluisteren met onze online kerkdiensten niet hoor ik, het systeem is op zondagmorgen helemaal overbelast. Nu goed, dan doen ze het later op de zondag. Achteraf luisteren kan altijd. En zo blijven we toch verbonden, wat fijn om dat even te horen over en weer.
De rest van de ochtend besteed ik aan het schrijven van de meditatie voor het kerkblad, en een stukje ‘Uit de pastorie’. Tussendoor zijn er mailtjes en telefoontjes, en oja, de dagelijkse Facetime-sessie met kind in Shanghai. Het is bij hem dan bijna avond, de tiende quarantaine dag zit erop. Nog vier dagen te gaan. Ik zal er later deze week meer over vertellen.
De lunch nuttig ik zittend in mijn rode stoeltje, in mijn zonovergoten woonkamer. Wat heb ik toch een fijn licht huis! Daarna is het tijd voor telefonisch overleg over de muzikale invulling van de diensten in de Stille Week en de Paasmorgen. Daar was alles al voor geregeld. Maar ja, in deze situatie zonder cantorij, en zonder kerkgangers, moet dat allemaal opnieuw overwogen worden. Dat doen we, dat wil zeggen we komen halverwege, en praten morgen verder. Het komt goed, het wordt vast mooi. Er is nog meer muzikaal overleg deze middag, met Mariët die zondag komt zingen in de dienst, met Danny die misschien ook wel een keer iets wil en kan, maar wat dan, en hoe? Verder ben ik nog lang aan de telefoon met een gemeentelid uit de categorie ‘extra werk gekregen’. En daarna ga ik iets doen waar ik me al de hele dag op verheug: een raamvisite. Ik wil op bezoek bij een ouder gemeentelid, en stel me dan voor dat ik buiten in zijn tuin ga zitten en dat we dan via de telefoon fijn kunnen praten terwijl we elkaar ook kunnen zien. Dat gaat helaas niet helemaal zoals ik had gedacht. Morgen probeer ik het weer, en dan gaan we alles van tevoren goed afspreken. Spontaniteit is leuk, maar werkt dus niet altijd! Spontaan zijn wel de gesprekjes met de mensen die ik op mijn wandeling door het dorp tegenkom, een gemeentelid, de overbuurvrouw, Irene die net aan komt fietsen als ik bijna thuis ben om wat spullen op te halen.
In de brievenbus een bekeuring. Jammer. Maar ook een lief kaartje van iemand uit Westmaas die mijn blogs weer is gaan meelezen. En dat is al het tweede lieve kaartje van vandaag!
Nu is het avond. We hebben gegeten, zoon en ik. De strijk is ook vandaag weer blijven liggen. Zo dadelijk nog even met een lief iemand bellen. En misschien mijn boek uitlezen. Maar eerst deze blog posten. Welterusten voor straks, allemaal. En tot morgen.
Marijke van Selm
|
