WE HAVE A STORY AND IT SURVIVED (20-2-22)
WE HAVE A STORY AND IT SURVIVED (20-2-22)
Ik heb geen licht nodig, zei ik vanmorgen op de kansel. Maar dat was natuurlijk niet waar. Toen de kroonluchters uitgingen om Rembrandt’s ‘Jakob bij de Jabbok’ goed tot zijn recht te laten komen, verdween ik op de kansel ook een beetje in het donker. Boven mij moest een lichtje aan. En dat moet er niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk zijn. Het licht. Noem het de zegen. Weten dat je gezien wordt, en gekend. En hoe ingewikkeld dat soms is. Dat je zegt: ik heb geen licht nodig. Dat je rommelt en ritselt om jezelf in de schijnwerpers te zetten. Dat je liegt en bedriegt, en je wéét het. Dat je denkt dat je altijd maar afwacht, en er dan achter komt dat je het hardste knokt van allemaal.
Het was een vechtpreek, zei iemand na afloop. Hij was een beetje aangedaan. Ja, het was een vechtpreek. Het ging over die schreeuw om gezien en gezegend te worden. Het ging over de schaamte die we zovelen van ons bij zich dragen als ze achteromkijken, en hoe ze hier gekomen zijn. Fraai was het niet. Maar we zíjn er wel. Het ging over de pijn die nooit meer over gaat, net als Jakob met zijn beschadigde heup. Wij zijn nog altijd beschadigd. Gods volk is nog altijd beschadigd. Verder lopen doet nog altijd een beetje pijn. Stilzitten trouwens ook. Altijd een beetje pijn.
Maar we zijn hier. En we gaan verder. We still have faith. We have a story, and it survived. En door alles heen is het vooral dit: it all comes down to love.
Dit was de laatste preek in een vierluik over de grote Bijbelse namen: Abraham, Izaäk, Mozes en Jakob. Maar achter de schermen gaan de verhalen door. Vanmiddag bij de twintigers, om te beginnen, waar David en Goliath centraal staan.
Nog stof genoeg. Voor een heel leven.
We have a story. Surviving as we speak.
Marijke van Selm
I Still have faith in You
|
