VOOR IEDER VAN ONS….. (14-4-22)
VOOR IEDER VAN ONS….. (14-4-22)
……. een plaats aan de tafel.
Voor ieder van ons, schoon water en brood.
Een veilige plek, een plaats om te schuilen.
Een plaats in Gods licht, als tafelgenoot.
Vol vreugde ziet God naar mensen die recht doen, zij scheppen geluk
(Lied 388 uit het Liedboek)
Ik was in Uden, afgelopen zaterdag. Daar, in Museum Krona, is nu ‘Het Laatste Avondmaal – van Da Vinci tot Mamedov’ te zien. Vijf levensgrote, eindeloos ontroerende foto’s, opgehangen in de voormalige refter van het kloostermuseum. Wat is kunst toch verheffend! Wat kan het een mens toch optillen! En wat is dat toch een prachtig lied; ‘voor ieder van ons een plaats aan tafel’! We hadden het vanavond eigenlijk moeten zingen, maar dat had ik dan twee maanden geleden moeten bedenken want de hele liturgie is natuurlijk allang in kannen en kruiken en door alle partijen voorbereid. En zo gaat het nu zo vaak. Dat mij op het laatst allerlei dingen toevallen, een gedachte, een beeld, een lied. En dan kan ik ze niet meer kwijt. Of eigenlijk toch wel natuurlijk. Ik schrijf er nu immers over.
In een andere ruimte van het museum was de lange tafel gedekt als voor een laatste Avondmaal. Ga maar zitten, zei de vriend, ik maak een foto van je. Intuïtief ging ik op de plek naast Jezus zitten. Eerst boog ik een beetje weg, maar op de tweede foto keerde ik mij naar Hem toe, al kijk ik Hem niet aan. Dat ging gewoon zo. Daarna ging de vriend achter de tafel zitten, op precies dezelfde plek als die ik had uitgekozen. Voor de denkbeeldige Jezus langs pakte hij met zijn lange arm een stuk denkbeeldig brood van een bord. Het zou een preek waard zijn, hoe wij ons hier beiden hebben gedragen aan die tafel, merkte ik op.
Dat ga ik niet doen hoor. Een mens kan overal wel over preken. Maar het gaat wel over die tafel, vanavond, en over hoe wij eromheen zitten, en wie er bij ons. En of Hij ons nog kan verrassen. Waar zou jij eigenlijk gaan zitten, als je achter die tafel gefotografeerd zou worden? Niet te lang nadenken! Je eerste ingeving! Nou?
Marijke van Selm
|
