VERTROUWEN I (20-3-'20)
VERTROUWEN I (20-3-'20)
We zeiden nog tegen elkaar, mijn jongens en ik, dat het wel een soort geluk is dat er geen kleine kinderen in ons leven zijn (want je zou ze maar moeten opvangen, nu, ik weet hoe het was om drie stuiterende jongetjes in huis te hebben op een regenachtige vakantiedag!) en ook geen bejaarde ouders. Allemaal redelijk gezonde mensen om ons heen. Voor wat dat waard is, want wat zegt zoiets.
Maar toch. Er zijn zoveel verhalen. Van een vriendin overleed de vader, niet aan corona, maar wat doet het ertoe; ze moet afscheid van hem nemen in een kleine, kille setting zonder cake en koffie na afloop. Ik kan er niet bij zijn. En ik ken haar al vanaf mijn twaalfde. Haar werk als begeleider in een dagopvang voor dementerenden komt stil te liggen, en hoe moet het gaan met al die mensen die nog nét thuis konden blijven, met ondersteuning van die paar dagen opvang? Een andere vriendin werkt als jeugdverpleegkundige bij de GGZ, en moet extra gefocust zijn op suïcidale gedachten bij jongeren, maar hoe hou je in vredesnaam nu de vinger aan de pols? Anderen werken in het ziekenhuis. Als verpleegkundige. Als dominee. Die vertelt dat ze niet op de IC mag komen, en ook niet op de corona afdeling. Wat een eenzaamheid voor die mensen.
En zo hebben we allemaal onze verhalen. Echt allemaal. Van onszelf, en onze dierbaren. Van familie en vrienden en vriendinnen. Allemaal verhalen uit een onwerkelijke, surrealistische wereld waarin we met z’n allen beland zijn. Wat moet ik er in hemelsnaam over zeggen? Ik weet immers óók niet waarom, en waarheen, en waartoe!?
Maar. Ik weet wel iets anders. Ik weet het omdat ik het zie, aan al het goede en het mooie dat nu gebeurt en zich als een olievlek over ons land verspreidt. Maar ook zonder dat ik het zie zou ik het weten. We zijn niet alleen. Nooit. We zijn in hemelsnaam. Dat zijn we. En met die woorden steek ik het Licht aan, alsmaar weer het Licht aan. Tegen het duister.
Dus wat ik zeggen wil. Tegen jou, en u. En tegen mezelf. Het geeft niet als je het even niet weet. Verdriet en angst zijn óók normaal, nu. Maar we hebben elkaar. En we hebben een God. We hoeven het niet alleen te doen.
Marijke van Selm
PS: Morgen is de kerk weer open van 12:00 - 15:00 uur.
Om een kaarsje te branden en stil te bidden of stil te zijn.
Welkom hoor!
|
