UITNODIGEN (15-7-21)
UITNODIGEN (15-7-21)
Ze had er al over nagedacht, wie ze zou uitnodigen voor de dienst in september, als we iederéén vragen iemand mee te nemen. Iemand die niet, of niet meer, vertrouwd is met de kerk. Die misschien net die vraag nodig heeft. Of zelfs nog nooit gekregen heeft. Hoe dan ook, ze had er al over nagedacht, ze had zelfs al iemand gevraagd. En ze was een beetje geschrokken van het antwoord. Dat kwam er ongeveer op neer of ze soms dacht dat diegene gek geworden was, mee gaan naar de kerk, waar zag ze haar voor aan? Wat moet ik nou met zo’n antwoord, zei ze lichtelijk ontsteld. Dat zag ik echt totaal niet aankomen!
Ik gaf haar allereerst een dik verdiend compliment. Voor het stellen van de vraag. Want daar begint het mee hè. Moed verzamelen, en de vraag stellen. En voorbereid zijn op wedervragen. Waarvan ‘waarom dan’ misschien wel de uitdagendste is. Want dan moetje iets gaan zeggen over wat je er zelf aan hebt, aan die diensten. Wat je er vindt, in die kerk. Als je niet gewend bent om daarover te praten, is dat even wennen. Dus dat zij al zover was, daar werd ik zo blij van!
Het geeft niet als je een afwijzing krijgt, zei ik, dat is helemaal niet erg. Misschien moet diegene eerst nog zes keer, of zestig, uitgenodigd worden om in de kerk te komen of over God na te denken. Niet door jou, maar door allerlei mensen en situaties in haar of zijn leven. En op een dag klinkt er misschien wel een ja. Wie weet. Is nu niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat jij die vraag hebt gesteld, dat je zover bent gekomen. En wat ook belangrijk is, is dat die ander de vraag heeft gekrégen. Dat is het resultaat. Niet of op die bewuste zondag 18 september al die uitgenodigde mensen er ook daadwerkelijk zijn. Dat is secundair. Voor nu ben je meer dan geslaagd. En, bij deze, een voorbeeld voor alle anderen.
En jij, weet je al wie jij gaat uitnodigen?
Marijke van Selm
|
