UDEN (12-2-22)
UDEN (12-2-22)
’s Middags waren we bij kloostermuseum Krona geweest. ’s Avonds hadden we gegeten en geslapen aan de Markt, waar de horeca gonsde en bruiste – tot even na tienen. In de vroege vrieskou van de volgende morgen lopen we naar de imposante St. Petruskerk. Daarachter is een verhalenbank, had de serveerster uit Hotel Verhoeven ons verteld, en een wensboom met hartvormige bladeren. Coronamonumenten. En ja, zij kende ook veel mensen die eraan waren overleden in dat vreselijke voorjaar van 2020, toen het virus ons land hier binnen denderde. Haar eigen opa en oma waren daar ook bij.
Vrolijk is-ie, die verhalenbank. Rond en kleurrijk. Maar het is te vroeg en ook te koud om erop te zitten. En dat geldt ook voor de hartvormige bladeren. De boom is nog kaal.
We lopen om de kerk heen, en staan wat bedremmeld bij een dichte voordeur. Katholieke kerken zijn toch altijd open? Als we doorlopen komt er net iemand aan met een enorme sleutelbos om zijn hals, bent u soms de koster? Nee, dat niet, maar ik denk dat daar de pastoor aankomt, wijst hij. En warempel. Nog een man met een sleutelbos. Bent u de pastoor? Wij zijn dominees!
Even later staan we binnen. Onze collega steekt kaarsen aan bij de Mariakapel. En vertelt hoe het hier was, twee jaar geleden. Hij kwam uit Helvoirt, waar hij 28 jaar gediend had, hij was nog maar net in Uden. En hoe alles overspoelde. Hoe er alle dagen uitvaarten waren, op sommige dagen drie. Hoe er bij de Allerzielenviering van dat jaar honderdtweeënveertig namen te noemen waren. Honderdtweeënveertig. En hoe het dan nu is, met zijn parochie. Hoe hij zelf, afgelopen november, opeens heel ziek werd en binnen een dag op de I.C. belandde, terwijl hij toch twee vaccinaties had, hoe hij had gedacht, en hij niet alleen, dat hij het niet zou halen.
Later op de dag rijd ik terug naar Oostvoorne. In de auto de radio aan. Oekraïne. Peking. Truckersblokkades in Canada, Frankrijk, Den Haag. Protesterende nachthoreca. In de ziekenhuizen nam de bezetting af.
Er zijn nog heel veel verhalenbanken nodig. Nog heel veel.
Marijke van Selm
|
