PRACHTIGE WERELD II (23-06-23)
PRACHTIGE WERELD II (23-06-23)
PRACHTIGE WERELD II
Kind kwam eten (en de zolder opruimen). Aan het eind van de avond, toen het begon te schemeren, zaten we bij elkaar en vertelden over de kleine dingetjes van ons leven, de grote hadden we toen al gehad. Over de zon die ’s morgens voluit in zijn slaapkamer schijnt, en hoe dat ooit, in het huis waar hij opgroeide, ook in mijn slaapkamer het geval was. Over de mensen die hij ontmoet op de GGZ-locaties waar hij werkt, mensen met allerhande eigenaardigheden, en hoe ik dankbaar ben dat hij liefde of tenminste respect voor hen kan voelen. Over het reekalfje en z’n moeder dat ik gisteravond, terugfietsend na een bezoek in de duinen, had gezien. En over de egeltjes in mijn eigen tuin, waar ik zo blij van word. Ik moest nu trouwens eerst wat brood gaan neerleggen voor ze, zei ik. Zullen we dan nog even buiten zitten om te kijken of ze komen?
Voor ik me omgedraaid had zat er al eentje klaar, met z’n spitse snuitje tussen de bloempotten. Kijk nou, zei ik tegen kind dat nog binnen stond, kijk nou toch. Hoe mooi. Stil zaten we even later in de wind en het wordende duister. Kijk nou. Dat egeltje dat ik eerder had zien rennen, heen en weer met z’n broodkruimels. Daar was-ie weer. Maar wacht eens even. Dat was helemaal geen egel! Dat was een ratje. Niet zo’n grote vieze dikke, maar een kleine, best wel schattige eigenlijk. Maar toch: een rat. Met een lange staart. Die in een mum van tijd mijn hele voorraad broodkruimels verplaatst had naar zijn geheime plekje in de bosjes. Weg was alles, het gebeurde voor onze ogen, en de egeltjes, scharrelend in de achtertuin, hadden straks het nakijken. Zal ik ‘m wegjagen mam, vroeg mijn zoon. Ach nee, zei ik. Ach nee. Dit is hoe het gaat. Laat maar gaan. Na gedane arbeid kwam het ratje nog even drinken van het door mij klaargezette water. Dit was hoe het ging.
Kind ging naar huis. Voor mij werd het bedtijd.
Niet alles is even schattig, in de natuur. Lang niet alles. Er is de verwondering, maar evengoed de weerzin. Maar het gaat zoals het gaat. Zo leven we. Je hoort hier echt hè, zei iemand recentelijk liefdevol tegen me. Ja ik hoor hier echt, zei ik. Er zijn zoveel mensen van wie ik houd in Oostvoorne, echt zoveel. En van degenen van wie ik niet spontaan houd, houd ik bij nader inzien tóch. Omdat ze ook schepselen van God zijn, net als ik. Helemaal anders, maar net als ik schepselen van God. Dit is de kerk waarin ik geloof. Dit is mijn wereld. Een wereld waarin ik niet alles en niet iedereen begrijp, maar waarin niemand moet worden weggejaagd. Omdat ik ten diepste dit weet: we zijn allemaal beeld van onze Maker. Allemaal. Echt allemaal.
Marijke van Selm
|
