OVER DE KERK EN GELOVEN ENZO (15-11-23)
OVER DE KERK EN GELOVEN ENZO (15-11-23)
Vanavond interviewde ik Charlotte, voor ons volgende kerkblad. Het is nog maar het derde interview dat ik afneem (ooit wilde ik journalist worden, nu doe ik het er toch maar mooi bij) want het is ook nog maar het derde kerkblad in z’n huidige nieuwe vorm. Ik vind het nu al zó mooi wat er gebeurt.
Na het eerste interview, met Jan en Liesanne, vroeg iemand enigszins verontrust: wordt dit nu een serie verhalen van hoe gelovig we allemaal zijn? Want Jan en Liesanne, ja, dat zijn gewoon van die mensen met een ouderwets vast geloof in woord en in daad. Ik hou van Jan en Liesanne, ik ben altijd blij als ik ze zie zitten in de kerk, ankerpunten voor deze dominee. Maar ik hou ook van Peter, die daarna aan het woord kwam, en die dan wel een vast geloof heeft, maar dan weer heel anders, en zéker niet in de kerk zoals die zich aan hem voordoet. En hij is net zo goed een anker. Een anker van bedenkingen en vragen, dat alle ruimte krijgt. Dus nee, zei ik tegen die kritische vragensteller, nee, zo’n serie wordt het niet. Het wordt een bont palet van overtuigingen en open vragen en kritische noten, zo heb ik het voor ogen, en ik kan je nu al verzekeren: daar gaat niet al teveel halleluja geroepen worden. Want zo zijn ze hier niet. Dat weet je toch zelf?
Peter droeg Charlotte aan voor het volgende interview. Zij brengt ons terug bij de verwondering en het kleine geluk van geloven. Zonder al te veel vragen of dubbele lagen. Want het is gewoon fijn, de kerk, en het mag ook gewoon leuk zijn, en dat ís het ook, met die vrouwen van de kinderkerk waarmee ze samenwerkt. Zo wordt het palet van onze gemeente weer een beetje verder ingekleurd. Met verhalen van geloof en hoop en liefde. En het echte leven, waarin zich dat allemaal afspeelt. Ik noem het een wonder. En verwonder mij.
Benieuwd aan wie Charlotte het stokje doorgeeft? Dat lees je in de volgende Vertel!
Marijke van Selm
|
