OPTILLEN (6-9-22)
OPTILLEN (6-9-22)
Later vanmiddag ben ik er weer even. In het klooster. Voor een etmaal, tot morgen. Samen met andere leidinggevenden uit allerlei takken van sport, mensen die bij de NOS, het onderwijs of de overheid werken, of in hun eigen bedrijf. Maar dit hebben we gemeen: we willen nadenken over hoe we leidinggeven, hoe we het beste in mensen kunnen aanraken en wat dat betekent voor wie we zelf zouden moeten zijn. Kunnen zijn. Daar hebben we het dus over. Ikzelf inmiddels al meer dan een jaar, elke twee maanden. Maar sommigen al jaren. Want nadenken over wat je te bieden hebt. Dat houdt nooit op.
Wat heb ik te bieden dan? Ik zeg weleens oneerbiedig dat ik wat ik doe, doe ‘namens de Grote Baas’. Ik doe het niet voor mezelf, en al helemaal niet úit mezelf. Het is fijn om te horen wat er goed gaat, maar het gaat niet altijd goed, en lang niet alles gaat goed. Ik twijfel vaak, aan de kerk, aan mezelf, aan alles. Aan het leven zelf. En dan heb ik net als iedereen een plek nodig om op adem te komen. Een van die plekken is inmiddels deze retraiteserie. De gesprekken. Maar niet minder de lange stiltes waarin we gedwongen worden over teksten na te denken. Heel lange stiltes zijn dat, soms wel bijna twee uur. Dan gebeurt er wel iets met je hoor.
En nog iets. De retraite begint met de vesper om halfzeven. Met die paar broeders die er nog wonen: liederen, lezingen, gebeden. En de eucharistie. Die mij vaak tot tranen toe raakt. Want dan besef ik dat ik, hoeveel ik zelf ook geef en probeer te geven als ‘dienaar des Woords’, zelf niet minder leef van het gegeef. En dat al het geven begint met leren te ontvangen. In lege handen. En dat alles draait om een plek in je leven waar je opgetild wordt tot meer dan je kunt zijn. Ook voor mij. Zéker voor mij.
Daarom. Omdat er zoveel te vinden is. In die kerk waar de gebeden van talloze anderen zweven. In de stilte. In de woorden van troost en hoop. Bij het brood en de wijn. Daarom hou ik zo van de kerk. Omdat ze groter is dan ik. En daarom gun ik het iedereen. Zo’n plek. Om op adem te komen. En opgetild te worden.
Nodig je ook iemand uit om 18 september mee te komen? En jij, kom je dan ook? Je bent zo welkom! (Zie ook voorgaande blogs).
Marijke van Selm
You raise me up - Josh Graban
|
