OORLOG (7-3-22)
OORLOG (7-3-22)
Als je het Lauwersmeer vanuit Groningen via de noordkant oversteekt naar Friesland, passeer je een uitgestrekt militair oefenterrein, met daarin een compleet nagebouwd dorp: Marnehuizen. Het ligt er vredig in het stille waddenkustlandschap. Vredig ja, want oorlog wordt hier alleen maar geoefend. Onze wandelroute voert dwars door het gebied. We moeten alleen, op de zandwegen, militaire voertuigen te allen tijde voorrang geven, lezen we als we het gebied binnengaan. En als de rode lampen branden wordt er geschoten, en moeten we buiten de waarschuwingsborden blijven. Maar dat deden we toch al.
Mijn wereld is even ver weg, deze dagen. Ik ben helemaal niet bezig met een doel, zegt de wandelvriendin, ik loop gewoon maar. En dat is precies wat we doen. Gewoon lopen. Gedachten laten komen, gedachten laten gaan. Als we pauzeren, checken we het nieuws op onze telefoons. En dan lopen we maar weer. Gewoon lopen. Gedachten laten komen, gedachten laten gaan.
In dit lieve vredige land mag ik wandelen over oefenterreinen. De stilte die verscheurd wordt door de straaljagers ’s middags, vind ik jammer. Maar ik hoef er niet bang voor te zijn. Ik hoef sowieso nergens bang voor te zijn. Dat is het ook niet. Het is meer dat ik het niet kan begrijpen. En dat ik weet dat van nu af aan in mijn wereld alles anders zal zijn.
Vandaag ben ik weer op mijn domineespost. Ik zie dat mijn kerkenraad een Oekraïense vlag heeft gehesen en actieplannen heeft gemaakt. Ik ben trots op ze. Ik stel voor om aanstaande woensdagavond een biddag-avonddienst te houden. Iedereen vindt het een goed plan. Om zeven uur. Bidden, stil zijn, samenzijn. Hoop en houvast zoeken. Kom je ook?
Marijke van Selm
|
