IETS DOEN VOOR OEKRAÏNE (9-3-22)
IETS DOEN VOOR OEKRAÏNE (9-3-22)
Ik zit boven op mijn werkkamer de laatste hand aan de Biddag-dienst te leggen als de bel gaat. Zal ik opendoen? Ik heb niks besteld immers. Maar wie weet is het een nooddruftige. Of iemand met een bos rozen. Dus maak ik me los van mijn werk en begeef me naar beneden. Duurt even, in mijn huis. Het is nogal aan de grote kant namelijk.
Op de stoep staan twee meisjes met een paars koektrommeltje. We halen geld op voor Oekraïne, zeggen ze stralend. Ik smelt. Voor hen, maar ook voor het koektrommeltje. Liturgisch paars. Schot in de roos.
Wat goed van jullie, zeg ik, even wachten hoor! Terwijl ik wegloop om mijn portemonnee te zoeken, waar is dat ding, ik gebruik hem nooit meer, maar er moet nog wél wat los geld in zitten, blijven de meisjes gewoon doorpraten. We hebben nog helemaal geen briefjes, zegt de ene. De rest versta ik niet meer. Maar de portemonnee vind ik wel, gelukkig. Met een briefje, dat in het trommeltje gaat.
Tijd om te bedanken hebben de meiden niet, want achter hen fietst op dat moment hun meester langs, op weg naar huis. ‘Meester Lennart, meester Lennart’ roepend rennen ze naar de stoep waarop hun fietsen staan.
En dan zijn ze verdwenen, met hun paarse trommeltje, door de vredige straten van dit vredige dorp, op weg naar nog veel meer vertederde mensen die munten en briefjes zullen doneren.
In de belegerde stad Marioepol is een kinderziekenhuis verwoest. Volgens de Oekraïense autoriteiten door een Russische raketaanval. De regionale gouverneur spreekt van zeventien gewonden, onder wie vrouwen die aan het bevallen waren.
Heer erbarm U.
|
