MISSEN (14-6-24)
MISSEN (14-6-24)
Het was een goede vergadering. Het ging ergens over, en dat voelden we allemaal. Annette sloot af – de dominee opent, iemand anders uit de kerkenraad sluit, bij toerbeurt, zo doen we het. En Annette had het over eindexamens en over vroeger, en toen had ze het plotseling over levenslange vriendschappen, dertig jaar, veertig jaar, vijftig, riep iemand er een soort van triomfantelijk overheen. En opeens prikten de tranen in mijn ogen. Ik had ook zo’n vriendschap. Eenendertig jaar lang. Ze was als mijn zusje. Meer dan dat. Als mijn andere helft. Maar ze is er nu al twaalf jaar niet meer. Ja, ik heb doorgeleefd, rijk en gezegend. Maar ná haar. Zonder haar. Ik had ook iets willen roepen, aan die kerkenraadstafel. Eenendertig!
Of liever nog: drieënveertig! Maar ik riep niets. Want mijn keel zat dicht. Opeens. Terwijl ik er al zo lang aan gewend ben dat zij er niet meer is.
En ik dacht. Dit is het dus. Dit is rouw. Verder leven, zo goed en zo kwaad. Er het beste van maken, en je weet soms zelf niet hoe, zeker in het begin niet. Maar toch: ook gezegend worden. En tijd krijgen. Tijd léven gewoon maar, tijd doormaken. Tijd om te wenen, om te herinneren, om te spreken en gehoord te worden. En Goddank voor de mensen die luisteren, onbevooroordeeld en telkens weer. Goddank voor de dagen dat haar naam genoemd wordt. Goddank voor de mensen die met jou herinneringen delen. Af en toe. Dat is al genoeg.
Dit is rouw. Hoe lang het ook geleden is. Onverwacht overvalt het je. Aan het eind van een vergadering, als vrouwen spontaan over hun vrouwenvriendschappen beginnen, en waarom zouden ze niet. Op straat, als je iemand ziet die je aan haar doet denken. In het bos op een herfstdag, en hoe zij daar altijd zo van kon genieten. Zo dichtbij opeens, zo dichtbij dat je haar heel even bijna kunt aanraken. En heel even weer verschrikkelijk weet wat ‘nooit meer’ betekent.
Dit is rouw. Dit is wat we bij ons dragen. Ieder van ons. Verhalen van verdriet. En herinnering.
Daarom. Be kind. For everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Marijke van Selm
|
