MEMORIES (29-12-20)
MEMORIES (29-12-20)
Het is altijd een beetje een verweesde tijd, zo tussen kerst en oudjaar. De Top2000 staat aan, en tussen de bedrijven door luisteren we. En vervallen in herinneringen, mijn zoons, (bijna) twintigers, net zo goed als ik. Zomers, winters, liefdes, verliezen. Tweeduizend maal tweeduizend verhalen. En eens te meer bedenk ik hoe alles aan elkaar hangt van verhalen. Waar we deel van zijn: gezinnen, families, vriendschappen. En de kerk. De kerk ook! Verhalen over ons leven, over wat we meemaakten, over hoe we geworden zijn wie we zijn, soms in een vloeiende beweging, vaker met vallen en opstaan. Groeipijnen. Snoeipijnen. En bloei. Dat ook. Dat zeker ook.
Ik vertel aan tafel over hoe ik jarenlang moest kiezen tussen kerst of oud & nieuw, toen ik nog in de zorg werkte, hoe dat in mijn herinnering meestal van mij en mijn collega’s wel lijstjes van ongeveer dezelfde lengte opleverde. Hoe ik bijna altijd voor oud & nieuw koos. Hoe je dan natuurlijk niet kon kiezen voor een dagdienst met oudjaar en vervolgens een avonddienst op nieuwjaarsdag: het was óf twee dagdiensten, óf twee avonddiensten. Hoe ik jarenlang op nieuwjaarsdag in alle vroegte de feesttent op het industrieterrein van Mijdrecht passeerde, laverend tussendoor de beschonken huiswaartskerende feestvierders die midden op de weg liepen, hoe ik één keer op de oprit van de A2 nog maar net een auto kon ontwijken die daar zwalkend vanaf kwam rijden.
Ik hoef nu niet meer op een lijstje te schrijven of ik voor kerst of oud & nieuw kies. Het is nu gewoon altijd, alle feestdagen. En nu is het deze vreemde week aan het einde van dit vreemde jaar. Ik ben bezig met drie diensten tegelijk: oudejaarsavond, de uitvaart op 2 januari, en de Nieuwjaars begroeting op 3 januari. Alle drie vragen ze hun eigen sfeer, en hun eigen aandacht. Ze zullen beleefd worden met hun eigen verhalen en herinneringen. Door mij, en door alle betrokkenen en mee-vierenden, wanneer en waar ook maar. En ook zij, ze zullen herinnering worden. Opgenomen in de geschiedenis. De grote, en die van alledag.
Het maakt me groot en klein tegelijk. Ik bid dat we gezegend zullen zijn. In en met onze herinneringen. Voor nu, en voor later.
Marijke van Selm
|
