LANGE ADEM (25-3-'20)
LANGE ADEM (25-3-'20)
Langzaam daalt het stof neer. Oké: tot 1 juni geen kerkdiensten met bezoekers. Wat erg voor al die mensen voor wie de dienst een vast ankerpunt in hun week is. We doen er alles aan om ervoor te zorgen dat de kerkdiensten online doorgaan, en méér dan dat; tot en met de Paasmorgen staan allerlei diensten in de steigers en wordt er op verschillende terreinen gewerkt aan een passende muzikale invulling. Maar het is en blijft armoede, zonder elkaars aanwezigheid en nabijheid. En wat als je niet zo handig bent met internet, zoals verschillende van onze ouderen? Ik hoorde van een zoon, die op zondagmorgen met z’n laptop bij zijn ouders komt, om samen naar de dienst te luisteren. Maar ja. Dat kan niet bij iedereen zo gaan. Hoeveel zorg en aandacht er ook is. We doen er ons best voor, om met iedereen in contact te blijven. En we hopen vooral, wanneer dat niet zo is, of als er iets nodig is, dat u dat mij of ons laat weten. Ik zeg het nog maar een keertje. We doen het met elkaar. En het is een zaak van lange adem. Dus we moeten niet benauwd worden. Dan gaat het niet goed.
Mijn dag vulde zich met van alles wat. Telefoontjes. Maar dat dacht je al. Ik tobde een uur lang met Jan om Skype op mijn MacBook geïnstalleerd te krijgen. Dat was gisteren al gelukt, met de andere Jan, maar vandaag opende hij niet meer. En we willen morgen via Skype vergaderen, als Moderamen, want fysiek gaat dat niet meer. We moeten het over veel dingen hebben. De diensten tot Pasen, de Witte Donderdag natuurlijk, hoe gaan we het Avondmaal vormgeven? En wat doen we ná Pasen. Hoe gaan we verder? Hoe verdelen we onze lange adem? Tot en met Pasen hoop ik in ieder geval via dit dagelijkse blog met u in contact te blijven. Daarna – zien we verder. Dat is de zin van de dag, volgens een van mijn collega’s op Facebook, waarop anderen spontaan aanvulden met: ‘het is niet anders’, ‘je moet er maar wat van maken’, ‘we zullen zien’, ‘het moet maar’, ‘wat een toestand hè’ en ‘het is wat het is’. Misschien maak ik er wel even een bingokaartje van voor het Moderamen van morgen. ’s Kijken hoe gauw ik hem volkrijg. Als ik nog uitspraken vergeten ben, zie ik ze hieronder wel.
Skypen ga ik overigens maar op de telefoon doen, daarop lukte het wel. Nu ja, ook goed. En verder was ik een poosje in de kerk, die weer was opengesteld om in stilte te bidden, te zitten of een kaarsje aan te steken vanmiddag. Vanavond zal ik er opnieuw zijn. Dan zullen de klokken luiden, om zeven uur, als teken van hoop en bemoediging. En aansluitend is er een avondgebed. Pianospel, lezingen, gebeden. Hoop en bemoediging. Zo houden we ook deze dag vast aan ons geloof in een God die ons vasthoudt. En zo worden we ook deze dag vastgehouden. Dat geloof ik. Dat geloof ik zeker. Luister maar, straks om kwart over zeven. Misschien helpt het jou ook.
Marijke van Selm
|
