GEHAVEND (8-4-20)
GEHAVEND (8-4-20)
Zo is het dus geworden. In deze vreemde stille week waarin niets meer hetzelfde is. We sluipen om elkaar heen in de supermarkt, als we opgelucht buiten staan weten we niet hoe snel we onze handen moeten desinfecteren. Argwanend kijken we naar de auto met het Duitse kenteken: wat dóe jij hier? Op straat de boog om elkaar heen, de blikken van verstandhouding tegelijk. Bijna verontschuldigend. We kunnen het immers ook niet helpen. Niemand kan het helpen.
Het virus heeft een rare tweedeling getrokken door onze samenleving, door ons dorp, door onze gemeente. Aan de ene kant de mensen die stilvallen, die hun werk zien opdrogen, die niet meer naar buiten durven of mogen, en niemand die meer binnen komt. Aan de andere kant degenen die het drukker dan ooit hebben. Met een driedubbel geworden taak. Met dingen die ze zich een paar weken geleden niet hadden kunnen voorstellen. Met ánders vooral, ánders. Alles is anders. We zijn allemaal doodmoe. Allemaal. Doodmoe van alles, van de spanning, van het wennen aan deze toestand, van de zorgen en het malen. We zijn onszelf niet meer. We zijn een gehavend volk.
Zo leven we dichtbij de afgrond van deze week. In onze verhalen, en die van onze wereld. In de verhalen die we lezen en beleven, opnieuw beleven, telkens weer beleven in deze ene adembenemende week. Een Mens bleef alleen over. Hij was bang, ten dode toe. Hij droeg, en bezweek. Hij hoopte op iemand, die met hem zou waken, iemand die zijn kruis zou helpen dragen. Er zijn geen woorden voor zijn eenzaamheid. Er is alleen zijn weerloze liefde. Voor wat gehavend was. Voor wie gehavend was. Voor wie zichzelf niet kon helpen. Voor de gebrokenheid.
En daarom. Om Hem. Om zijn weerloze liefde. Daarom is er een adres om onze angst uit handen te geven. Deze dag en alle dagen. Uit handen geven. En hoop ontvangen. Daarom. Om Hem.
Marijke van Selm
Geef mij nu je angst
|
