GEEF LICHT (14-12-20)
GEEF LICHT (14-12-20)
Advent in tijden van corona. Naar het licht wordt meer dan ooit verlangd in deze donkere tijden, met berichten die over elkaar heen tuimelen, meer op slot moeten we, nee nóg meer. Ik keek in mijn kledingkast wat ik allemaal voor roze heb, een rokje, een bloes, een T-shirt, een roze jasje zelfs. We trekken de zomer aan, Edwin en ik, voor deze dienst op zondag Gaudete, de derde zondag van Advent, als het licht even tussen de wolken door zal piepen. Ik kies het roze jasje, ik heb het in tijden niet gedragen. Gek is dat. Het voelt zomers opeens, lichter, blijer. Is het dan zo simpel? Ja, soms wel dus.
Op deze eerste dag van de week laten we de voorbije week achter. Voor mij een week van wachten. Niet alleen omdat dat nu eenmaal is wat we tijdens Advent doen, maar ook omdat mijn uitwonende kind opeens corona bleek te hebben. Of nou ja, opeens. Eigenlijk was het wachten op het moment dat hij het, als docent Engels op een scholengemeenschap, ook een keer zou krijgen. Collega’s die de een na de ander besmet blijken. ‘En die kinderen houden écht geen afstand hoor mam’. Nu was het dan zijn beurt. Nadat we op 5 december fijn met elkaar Sinterklaas vierden. De rest van ons gezin ging in quarantaine. Ik kreeg meteen klachten, dacht ik. Oudste zoon hád ze ook, en werd zelfs twee keer getest, en uiteindelijk waren we allemaal negatief. Maar toen was de week al bijna voorbij. Alle alternatieven die bedacht en doorgesproken waren voor het weekend, voor als ik er niet bij zou kunnen zijn (opname internetkerstdienst op zaterdag, kerkdienst met Edwin op zondag) konden in de prullenbak. Hèhè. Pff.
En toen kwam op zaterdagavond het telefoontje van Ingrid, die met Danny en twee andere comboleden zou zingen op zondagmorgen. Kind koorts. Dus: iedereen thuisblijven. Dus niet zingen, geen combo. In allerijl de liturgie op zaterdagavond aangepast. Achteraf had ik misschien zelf nog wel ‘You raise me up’ kunnen zingen met Wim, maar dat prachtige lied houden we dan tegoed. Hoe dan ook worden we opgetild. Zoveel is zeker.
Want het werd zondag, derde Advent, zondag Verheugt u. Het werd de eerste dag van een nieuwe week. Niemand weet wat hij gaat brengen. Maar wij hadden roze kleren aan, en even scheen de zon tussen de wolken door. We ontvingen licht, deze morgen, en we gaven het door. Aan de kinderen, aan elkaar, aan een oude heer die tot onze ontroering voor het eerst na negen maanden weer in de kerk was. En zo zijn we aan de week begonnen. In het licht. Kome wat komt. Wij hebben het licht ontvangen, en we geven het door.
Marijke van Selm
Stef Bos - Geef licht
|
