Een vrijdag in april (2-4-21)
Een vrijdag in april (2-4-21)
Terwijl het land in de ban is van een man die zich niet alles meer precies herinnert, ben ik op de afdeling voor dementerenden, op deze Goede Vrijdagmorgen. Een klein groepje, sommigen zwijgen, anderen kunnen nog lezen en de liederen helemaal meezingen die Ron op de piano begeleidt. Maar een paar zinnen of woorden mag ook gewoon. Want zo gaat dat met herinneren: een mens weet soms zelf niet wat er nog wordt bewaard in de kelder van haar geheugen.
Ik lees uit de Kijkbijbel en laat de illustraties zien. Ach, een kruipend kind, zegt iemand vertederd als ze Jezus geknield in de Olijftuin ziet liggen. Van wie was dat graf ook weer waar Jezus in gelegd werd, vraag ik even later. Arimatea, hoor ik. Zie je. Je weet vaak echt meer dan je denkt.
De meegenomen Paaskaars wordt nu weer uitgeblazen. Maar kort daarna gaat hij alweer aan en vieren we de opstanding. Ik vraag of ik voor iedereen in de kring een kaarsje mag aansteken. De vrouw die ik nog niet eerder heb horen spreken zegt nu iets, ik versta het niet, of toch wél, want ze wil dit, ze wil dit gráág en ik begrijp haar. Natuurlijk begrijp ik haar. Ik zet de kleine kaarsjes bij de grote Paaskaars, terwijl ik alle namen noem, een voor een. Ook de vrouw die bij haar man op bezoek is, ook de dochter van Corrie die erbij is gebleven. Als we ze later rondom het kruis plaatsen om ze helemaal uit te laten branden, hoor ik naast mij ‘ja, ik wil dat’. En ook dat is een stem die ik niet eerder heb gehoord. Het ontroert mij zeer.
Herinneringen zijn een wonderlijk fenomeen. En taal is niet het enige voertuig waarop ze door ons leven bewegen. Er is de muziek. Er is het kruipende kind op de tekening van Kees de Kort, en het is een beeld dat naadloos past in dat van de man die de voeten van zijn vrienden wast. En tenslotte is er het Licht dat opgaat over alle mensen. De sprekenden en de zwijgenden, de wetenden en de onwetenden. God zij geloofd.
Marijke van Selm
|
