DOOD EN LEVEN (9-9-22)
DOOD EN LEVEN (9-9-22)
De ziekenhuisdomineevriendin appte: ‘dat het goed mag zijn vandaag, je uitvaart’. En ze zei dat ze gisteren een heel klein couveusekindje had gedoopt, in het ziekenhuis. Het was improviseren, schreef ze, ik bedacht mijn eigen ritueel, passend bij de moeder en bij het moment, alles zo kwetsbaar. Later thuis dacht ik: kon het wel zo, heb ik het wel goed gedaan?
Ach, schreef ik ontroerd. Ik heb vandaag óók een zelfgemaakt doopritueel. Passend bij degene van wie we vandaag afscheid nemen. Wier dochter had gezegd: ik zou haar wel terug willen geven aan God, op de een of andere manier. En hoe we samen, zoekend, een manier vonden om dat te doen. Zij met woorden, ik met water. Doopwater. Ik weet niet helemaal zeker of het zo kon. Wij protestanten, wij hebben immers geen rituelen voor doopwater bij een kist. Ik bedacht het zelf, passend bij de dochter en bij het moment. Teer en breekbaar.
Zo is het gegaan, vandaag. En alles klopte. Je bent kopje onder gegaan, zei de dochter, maar we weten dat je altijd weer boven komt. Want het leven zal altijd de dood overwinnen. En door jou hier en nu met doopwater te besprenkelen, geven we jou terug aan de Bron, onze God. In liefde gekomen, zei ik, in liefde gegaan. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen.
Onderweg naar de begraafplaats regende het. Donkere wolken boven ons. Wat ik nooit doe, deed ik nu: ik bad om licht. Om zonlicht, om héél even zonlicht over het graf, als we daar zouden zijn. En zie. Het gebeurde. De hemel brak open. En in het volle licht stonden we bij die kist omgeven door een zee van bloemen. Op de terugweg naar de kerk kwam de regen met bakken uit de hemel. Alles klopte.
Ik appte de ziekenhuisdomineevriendin: het mocht goed zijn, de uitvaart. Heel goed. En ik bid voor het kindje. Dat het mag leven.
Marijke van Selm
(publicatie met instemming van de dochter & familie)
|
