DEUK (26-3-21)
DEUK (26-3-21)
Hoe het gaat, op zo’n dag. Palmpasendienst voorbereiden. Het gaat over feest, maar het is natuurlijk helemaal geen feest. En wat ga ik dan zeggen. Over leven, en sterven. Wetend dat er rouw is, in de gemeente, en naar-de-dood-toeleven, hoe blijmoedig en hoopvol ook, wetend van mensen om mij heen met zorgen en verdriet om grote dingen, loslaten, vasthouden. En altijd weer die man, die vreemde man die mij bezighoudt met zijn doen en zijn laten, zijn spreken en zijn zwijgen, zijn ondoorgrondelijkheid als hij op dat ezeltje plaatsneemt en zich laat toejuichen. Wat moet ik van hem denken? Hij leeft letterlijk naar de dood toe, en hij laat het gebeuren. Hij laat het allemaal gebeuren. Ik moet woorden vinden om iets over hem te zeggen, en vandaag valt het mij zwaar.
Tussendoor hang ik de was op. Van alle huishoudelijke klusjes hou ik het meest van de was doen. Alles kan naar buiten, op deze stralende vrijdag. Staande op mijn balkon, waar de drooglijnen door een vorige dominee zijn gespannen en nu door mij gebruikt worden, maak ik een babbeltje met de buurvrouwen die beneden bij elkaar koffiedrinken. Het gaat over de waslijnen, die voor de ene buurvrouw niet zichtbaar zijn, en dat het net lijkt of ik mijn T-shirtjes in de lucht te wapperen hang, ik heb misschien wel een streepje voor bij de hemel, wie weet. Het gaat over poes Aagje, die als ze buiten is altijd uit een tuin tevoorschijn piept als ze onze auto of onze voetstappen hoort, en hoe schattig dat is. Het gaat over de deuk in mijn auto, ik heb ‘m er zelf in gereden, het is me in geen jaren overkomen. Als ik weer achter mijn laptop schuif bedenk ik dat ik had moeten zeggen: liever een deuk in mijn auto dan in mijn imago.
En dan denk ik aan de deuken in het imago van die man, Jezus. En hoe hij daarmee leefde. En nog steeds leeft. Hoe hij stierf en duizend doden is gestorven. En hoe door zijn butsen en deuken het licht de wereld binnenkomt. Tot op de dag van vandaag.
Marijke van Selm
|
