DE STILTE JUBELT (12-4-20)
DE STILTE JUBELT (12-4-20)
las ik vanmorgen in de haiku van een vriend. En of dat kan! Ik hoor het al de hele morgen. Sterker nog. Gisteravond hoorde ik het ook al! Het jubelt overal bovenuit. En mijn ziel jubelt mee. Gewoon dwaze blijdschap. Het is er. Binnengekomen mét het Licht dat door Janneke de kerk in werd gedragen, gisteravond in onze Dorpskerk.
Sinds ik dominee ben, beleef ik de Stille Week anders. Intenser. Beladener. Dat was dit jaar niet anders dan andere jaren. Ik kruip door de verhalen heen. En voortdurend is er de kortsluiting, omdat ik in de voorbereiding vooruitloop op de dingen die nog moeten kómen. Ik kan het steeds minder uitleggen aan de mensen om mij heen: laat me maar even. Het is zoals in het gedicht van Jaap Zijlstra: ik kan nergens anders voor openstaan dan voor dit, nu. Straks kom ik weer tot leven. Eerst moet de Heer zijn opgestaan.
Nu is de Heer opgestaan. Ik heb het verkondigd. En vanmorgen jubelt de stilte. Ze kan me niet stil genoeg jubelen. De slingers van mijn verjaardag hangen nog, laat het feest voorlopig nog maar duren. Op mijn eigen vierkante meters ben ik vrij en licht. Ruimte zit vanbinnen. Daar hebben we alle ruimte van de wereld. En ook al worden we niet aangeraakt, en mogen we Hém niet vasthouden, we zijn overladen met Licht. Laat de ziel maar jubelen.
Vier weken lang heb ik elke dag geschreven. Het was als een soort dagboek, schreef iemand mij – een dagboek waarin ik jullie liet meelezen. Zo bleven we verbonden, en het mooie van internet is dat de gemeenschap die op deze manier bij elkaar gaat horen, veel groter is dan de gezichten die we er al bij hadden. Dat is typisch de kerk, wat mij betreft: veel groter dan je dacht. En ruimer. Dat ook hè. Van ruimte hebben we heel veel. Vooral vanbinnen. Vergeet dat maar niet. Maar wat ik zeggen wou. Ik neem even een weekje vrij. Ondertussen zullen er de mooie verhalen van collega Annemarie Roding te lezen zijn, zij is verpleeghuispastor. Als ik terug kom, meld ik me weer. Maar niet meer iedere dag hoor. Dat wordt een beetje te gek.
Dan is het nu tijd om een voorbeeld aan Aagje te nemen. Tot volgende week allemaal!
Marijke van Selm
|
