DE NICHTEN (5-9-24)
DE NICHTEN (5-9-24)
De nichten kwamen. Van moederskant kom ik uit een grote familie. Maar sinds Marijke (net als ik vernoemd naar oma Reijertje) en haar zus Anja de laatste plaatsen vulden in onze gemeentereis naar het Heilige Land, zijn zij ‘de nichten’. Het was met mijn vorige gemeente, 2016, en we bezochten nadrukkelijk Israël én Palestina; de muur aan beide zijden, en de verhalen die daarbij hoorden. Het was een intense ervaring voor ons allemaal. Mijn nichten, geen deel van onze gemeente, werden met hun opgewekte persoonlijkheden vanaf dag één door ons reisgezelschap ‘de nichten’ genoemd. Ik kwam ze tegen later, bij supportvriendendagen voor een Palestijnse boer, we staan nog met z’n drieën couscous makend op de foto. Ze waren bij mijn intrede in Oostvoorne, vijf jaar geleden.
En nu waren ze op vakantie in de buurt, met de schoonzussen van Marijke, wat ze al meer dan veertig jaar elk jaar een weekje doen. Voor de fietsen zijn rollators in de plaats gekomen, want de jongste is 67 (en de oudste 92), maar de lol is er niet minder om. En als ze toch in de buurt waren, kon ik ze dan niet rondleiden in Oostvoorne? Dat kon niet, want ik had een drukke week en volle dagen. Maar ik kon ze wel even ontvangen in de Dorpskerk, en daarna konden ze dan natuurlijk mooi naar ons paradepaardje Het Vervolg, de best lopende winkel van Oostvoorne.
En zo zaten kerkelijk werker Charlotte en ik aan tafel met zes kakelende vrouwen van zekere leeftijd, zo wist ik onmiddellijk weer waarom ik van deze nichten die ik bijna nooit zie zoveel hou, zo was er zomaar de ontroering van zes persoonlijke verhalen over de kerken waar elk van de vrouwen bij horen, van Zevenhoven tot Zuidhorn. Schoonzus Janny leidde het gesprek, en bleek de voorzitter waar we in Oostvoorne naar op zoek zijn.
Marijke en Anja brachten cadeautjes voor me mee uit kringlopen elders, voor mijn verzamelingen. En ze gingen natuurlijk naar de kringloop aan de overkant, ons eigen Het Vervolg, waar schoonzus Trijnie nog een opstandig tekstbord scoorde. Charlotte, die het allemaal had aangezien, appte me: ik ga stuk! Een en al vrolijkheid was het. Een en al vrolijkheid. Op zomaar een volle werkdag, zomaar deze wonderschone ontmoeting. Zomaar berichten uit andere werelden, waar gemeentes ternauwernood overleven of elke zondag dertig kinderen in de dienst hebben, berichten van moed en geloof van overal vandaan. Gedeeld in verbondenheid. Zomaar.
Laat op de avond komt er nog een appje binnen, van nicht Marijke. Dank dat jij en Charlotte tijd voor ons vrijmaakten, we hadden het niet willen missen, liefs van ons allemaal, ook liefs voor Charlotte. Met een foto erbij van de dames, nippend uit de ’s middags in Het Vervolg gekochte borrelglaasjes.
Marijke van Selm
|
