DAT WAS LEUK (25-3-21)
DAT WAS LEUK (25-3-21)
Vanmorgen op het Maasvlaktestrand. Ik was er al vóór halfacht. Bij de vloedlijn stond een man bij een zeehond te wenken, en het was voor mij bedoeld. Of ik bang was voor zeehonden? Nou nee. Of ik hem wilde helpen de zeehond in een kist te doen? Want het was een zieke namelijk, kijk maar, we hebben hem gisteren gemerkt en nu ligt hij hier nog. Hij heeft longworm, weet je wat dat is? Misschien redt hij het sowieso niet, maar als we hem hier laten liggen dan komen de meeuwen al voordat hij goed en wel dood is zijn ogen uitpikken. Akelig hè.
Ja, die schattige zeehondjes zijn echt vinnig, ik had het al vaak gehoord maar nu zag ik het ook voor mijn ogen gebeuren, toen-ie in zijn nekvel gegrepen werd. Nou ja, ik zou me óók verzetten hoor, daar niet van. Ondertussen stond er op het duin een werkman in oranje pak wijdbeens toe te kijken. Zullen we hem vragen om de kist naar de auto te dragen, want het is wel zwaar hoor? Nee, nou wil ik hem helpen dragen ook!
Ah, is dit de dominee! Zoals zo vaak volgt op die mededeling een persoonlijke reactie. Niet bepaald halleluja vandaag, maar ja, een mens kan niet alles hebben. Word vrijwilliger, zegt de zeehondenredder, we hebben er nog nodig, misschien kun je dat gaan doen als je werk te frustrerend wordt.
Lekker langs het strand struinen als vrijwilliger lijkt me heerlijk. Maar frustrerend werk, dat is niet aan de orde. Ik had juist gisteren een fijn jaargesprek met een paar mensen uit onze kerkenraad. Dat is een gesprek dat bedoeld is om de wederzijdse stand van zaken te peilen, waar staan we, hoe hebben we het met elkaar, kerk en dominee, dominee en kerk. En eigenlijk zijn we in grote lijnen blij, over en weer. Dankbaar voor waar we nu staan, ondanks alles. Verre van gefrustreerd dus. En hoopvol voor de toekomst. Vroeg opstaan doe ik dan ook met alle liefde, in deze intense tijd voorafgaand aan Pasen, om aan het begin van een lange werkdag een wandeling langs de zee te maken. Alleen jammer dat het vanmorgen nog grijs en nat was, terwijl het later zo prachtig blauw werd. Maar ach. Ik had het zeehondje en zijn redder ook weer niet willen missen. Zie je. Er is altijd licht. En hoop. Maar je moet het wel willen zien. En geloven. Dat vooral.
Marijke van Selm
|
