ROZE – ZONDAG VERHEUG JE (18-12-23)
ROZE – ZONDAG VERHEUG JE (18-12-23)
Ik kon het gewoon niet. Niet nóg een keer woorden vinden voor alles wat zo verschrikkelijk is in deze tijd. Elke keer als ik die tekst las, die voor deze derde zondag op het leesrooster stond, elke keer als ik er maar aan dácht, sprongen de tranen bijna in mijn ogen: ‘zij zullen zich niet tevergeefs afmatten, en geen kinderen baren voor een verschrikkelijk lot’ (Jesaja 65:23).
Ik hunkerde meer dan ooit naar iets wat uitdrukking kon geven aan de liturgische naam van deze zondag: Zondag Verheug je. Een zondag met een bijpassende kleur: roze. Want het is al een heel klein beetje niet meer zo donker. En ik kan niet wachten. Ik kán gewoon niet wachten. Ik vroeg aan de meisjesmoeders of ze misschien een roze rozet voor me hadden, voor op mijn stola. Die hadden ze niet. Maar de jongensmoeder sloeg spontaan aan het haken. Een hele grote roze strik. Een roze strik die de hele dienst kleurde.
’s Avonds waren er mooie jonge mensen rondom mijn eettafel. Zoals altijd misten we er een paar. Want zo gaat het in twintigerslevens. Maar Julia was er voor het eerst bij. En John, uit India, was onze gast. We deden ons best om Engels te spreken, en dat was maar héél even onwennig. En hij vond het ook niet erg als we dat niet de hele tijd deden. Hij vond het sowieso ‘amazing’ om bij ons te zijn, appte hij later. Ik was trots, en dankbaar. Voor alles. Voor het roze. Voor dat kleine beetje licht. Voor die mooie mensen.
ik vertelde dat dominee Munther Isaac in Bethlehem de kerstfestiviteiten heeft afgelast. Hij kan gewoon geen kerst vieren dit jaar, hij kán het gewoon niet. Ik vertelde dat sommige van mijn Nederlandse collega’s er ook mee worstelen. Ik zelf ook. ‘Maar dat kán toch niet, geen kerst vieren’ klonk het afwerend. ‘Dat kán toch helemaal niet! Al die mensen dan! Wat hebben ze dán’.
Ja. Al die mensen dan. Het kán niet dat we geen kerst vieren. Ik weet nu nog niet hoe het moet. Maar gisteren was er een feestelijke gehaakte roze strik. Er waren mensen welkom, zomaar. Er waren oude woorden die een nieuwe betekenis kregen. En voor nu is dat genoeg.
Marijke van Selm
|
