ZEEVRUCHTEN (16-2-2024)
ZEEVRUCHTEN (16-2-2024)
Ik heb niet echt collega’s in de letterlijke zin van het woord. Natuurlijk ‘heb’ ik Charlotte, onze mooie bevlogen kerkelijk werker die tegelijkertijd stagiaire is, want ze studeert nog, om precies te zijn studeert ze feitelijk nog maar net voor kerkelijk werker. En omdat ik haar begeleider ben, en omdat ze zo enthousiast is, voel ik me extra verantwoordelijk voor de energie die ze heeft en die ze brengt, en die ik graag veilig wil stellen voor een lange loopbaan in dat wonderlijke fenomeen dat we kerk noemen.
Dus niet helemaal collega’s, en toch beslist wél natuurlijk. En zo is het ook met mijn buurmannen, de dominees van Rockanje en Brielle, met wie ik lijntjes uitzet die soms ontroerend verrassend uitpakken (de openluchtpinksterviering in Tinte van vorig jaar! En natuurlijk gaan we die herhalen!) maar soms ook matige respons opleveren. Wat fijn vind ik het, dat die twee mannen zo kalm en optimistisch staan in wat de kerk is, en hoe ze het vormgeven. Met alle frustratie en gedoe die erbij horen. Kalm en optimistisch want ach, er is ook zoveel móóis. Dat leer je ook in die opleiding ‘Kerk naar buiten’, zei Eibert; gewoon kijken naar wat er wél is, en dat opbouwen en uitbouwen. Laat ik nu precies vandaag mijzelf voor die opleiding hebben ingeschreven!
Kijken naar wat er wél is. Schatten die zomaar voor het oprapen liggen. Neem nou die werkgroep, die de plannen voor ons eigen Klooster aan Zee zorgvuldig en gestaag vormgeeft. Ondernemers, aanstormend talent, dromers en profeten, het zit er allemaal in. Vandaag voelde ik me zo rijk met de ruimte die we krijgen, soms zoekend, soms worstelend, maar: ruimte. Samen met u en met jou die dit leest. Want het is van ons, die kerk, en dat blijft zo. Of nee, dat klopt natuurlijk niet. Het is van de Heer, die kerk, en dat blijft zo. En elke vorm die we vinden om uitdrukking te geven aan zijn liefde en trouw, is van Hem. Of we dat nu kerk noemen, of klooster, of dat het alleen maar een tafel is waaraan gegeten wordt, en gesproken over wat dat is: leven en her-leven in het licht.
Kijk hoe de vruchten van de zee geraapt worden, schreef Else. Zij is de dromenhoeder in de Kloosterwerkgroep. Ze ziet elke vrucht liggen, zij, glanzend en licht. Voor het oprapen. Zo moest het vandaag maar eens gaan. Glanzend en licht, voor het oprapen. Goed kijken. Goed kijken dan!
Marijke van Selm
|
