WAT NOU (16-2-21)
WAT NOU (16-2-21)
afstand. Het wordt steeds leuker, in deze coronatijd. Sinds we in elke dienst een paar namen noemen en de groeten doen aan gemeenteleden, zijn we meer dan ooit verbonden. Mensen sturen kaartjes, doen suggesties om ook eens die-en-die te noemen (en blijft u dat vooral doen) en voor de kinderen is het er alleen maar makkelijker op geworden om met de kinderkerk mee te doen. Dat doen we niet elke week, kinderkerk, maar áls we het doen, dan doen we ook iets bijzonders. Iets waar iedereen blij van wordt.
‘Happy stones’ zijn stenen die je overal in Nederland kunt vinden, zomaar in de duinen, in het bos, in het portiek van een flatgebouw of een bankje op een plein. Beschilderde miniatuurtjes, bedoeld om een glimlach tevoorschijn te toveren. En let maar op; dat lukt ook heel vaak. Je mag de steen laten liggen, voor de volgende passant. Je mag hem ook meenemen en bij iemand brengen die wel een glimlach kan gebruiken. En die mag het dan daarna ook weer doorgeven. Geven, daar gaat het vooral om. Weggeven, doorgeven, delen. Een glimlach.
Afgelopen zondag maakten de kinderen van de kinderkerk happy stones, nadat we in de kerk via Teams verzameld hadden en het verhaal van de wondersteen hadden gehoord, waarin een grote pan soep gemaakt wordt van maar één steen, afgemaakt met een schaaltje klaterende liefde. De kinderen maakten prachtige kunstwerkjes, ieder twee. De ene steen brachten ze bij iemand uit de gemeente die wel een glimlach kon gebruiken – de adressen hadden ze al gekregen. De andere steen mochten ze zelf ergens neerleggen, waar ze maar wilden.
En kijk nou. Ik vond er zelf een, die middag. Van Lucas. Zo lief. En vandaag kreeg ik er nog een, van Els, die hem maakte van zelfgesponnen wol, van de schapen van Liesbeth. Een schapenwollen happy stone. Als dat geen liefde is, wat is het dan!
Met de complimenten voor alle kinderen die meededen: Tes, Robin, Floor, Daan, Bram, Benjamin, Thom, Siem, Gijs, Munachi. Chizara, Eefje, Roeland, Lucas en Tijn.
Marijke van Selm
.jpeg)
|
