WAT JE ZOEKT IS HIER (12-01-22)
WAT JE ZOEKT IS HIER (12-01-22)
Na een zonnige, bijna lenteachtige morgen is het grijs geworden in Oostvoorne. Ik zit aan mijn eettafel, en zoek Bijbelteksten uit voor de Top2000 dienst van aanstaande zondag. Af en toe kijk ik mijn grote lege tuin in. Achterin scharrelt een ekster. De jonge hazelaars staan er sneu bij, ingepakt in groen gaas, tegen de reeën, die daarna gewoon van de rozen en de violen zijn gaan eten. Vlak achter het raam zie ik een koolmeesje bezig met een restje engelenhaar, dat er nog ligt van toen ik de kerstboom eruit gooide. Ik kijk vertederd hoe een klein plukje wordt losgetrokken, en hoe ermee wordt weggevlogen. Ik ben kennelijk niet de enige die vanmorgen even aan het voorjaar dacht, op deze twaalfde januari.
Wat je zoekt is hier, schrijft dichteres Marjoleine de Vos, in haar gedicht ‘Ruimtevrees’. Ze woont zelf in Zeerijp, een dorpje met een kerk en paar huizen in het noorden van Groningen. Daar ging ze wandelen. Elke dag, rondom haar eigen dorp. Hoe kleiner ze haar bereik maakte, hoe meer ze beleefde. Ze leerde zien waar ze eerst overheen keek.
‘Voel de warmte op je neus, zie ’t vroege blad
van vlier. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier’.
Een lief iemand stuurde me een boekje van pastor Marinus van den Berg, net verschenen, met teksten geschreven in coronatijd. Ze gaan over ommetjes maken, en hoe je door lusjes te maken rondom je eigen huis in een paar dagen een denkbeeldig klavertje vier kunt wandelen. Ook met hele kleine minilusjes. Het gaat over wat je onderweg ziet, hoe dat altijd weer anders is en meer dan je soms denkt. Het gaat over het kleine geluk, dat voor het oprapen ligt. Een jochie op een fietsje, een vrouw met een puppy. Een koolmeesje plukkend aan een achtergebleven restje engelenhaar op 12 januari.
Marijke van Selm
|
