VREDE (14-6-22)
VREDE (14-6-22)
Ik ging vroeg zwemmen. Het was zo’n stille morgen. Ik ging maar een beetje meer uit de kant, want de scholeksters werden helemaal gek van dat grote gevaarlijke ding dat langs kwam zwemmen, ik zag hun grijze jongen waggelend wegrennen. Rustig maar, riep ik, ik doe je niks, ik doe je niks. Vóór mij de terminals op de Maasvlakte, die ik in de jaren dat ik hier nu woon, gebouwd heb zien worden. Als ik omdraai en terugzwem, is alles groen: duinen en bossen. Het is allebei Oostvoorne. Op het strand scharrelt een reetje, het heeft mij nog niet gezien. Rustig loopt het een tijdje rond en verdwijnt dan huppelend in de bosjes.
Alles is zo vredig en goed. De uitvaart van gisteren, met alleen maar liefde en dankbaarheid. De dienst in Westmaas, mijn vorige gemeente, van afgelopen zondag. En hoe ik weer wist hoeveel ik van die mensen daar gehouden heb. Dat was moeilijk, in het begin in Oostvoorne, vertelde ik tegen iemand. Je laat zoveel liefde los, en je houdt niet meteen van die nieuwe mensen. Dat kan helemaal niet. Maar nu. Nu is dat wel gebeurd. Er zijn heel veel mensen hier waarvan ik hou. En andersom ook. Dat weet ik. Ik hoor hier nu.
Straks ga ik lunchen bij een gemeentelid, die mij en nog een paar mensen heeft uitgenodigd. Gewoon zomaar. Ik ga verder nadenken over de dienst voor komende zondag. Ik moet heel wat mensen bellen, over regeldingen, en bezoeken. En vanavond gaan we uit eten met mijn jarige kind, en zal ik trots en dankbaar zijn.
Alles vredig. En goed. Dat laat ik vandaag maar eens zo zijn.
Marijke van Selm
|
