VOORGAAN (11-7-21)
VOORGAAN (11-7-21)
Het is een bijzonder weekend voor me. Ja, ik vertel het maar gewoon zoals het is hè. Gisteren trouwde Heleen met haar Gabriël, in de grote St. Joriskerk in Amersfoort. Ik zei tegen mijn maatje hoe ik mij erop verheugde ‘gewoon’ in een dienst te kunnen zijn, als aanwezige, zonder iets te hoeven. Het is niet uit te leggen hoe relaxed het voelt om alles wat eventueel anders zou kunnen gaan, of mis, of wat dan ook, alleen maar te hoeven observeren, in volkomen afwachting van het handelen van anderen, in ieder geval niet van mij. Ik genoot er naar behoren van, ook van het feest dat volgde. De bruidegom is Syrisch-orthodox, en dat leverde mooie en vrolijke verrassingen op. Het was een lichte en feestelijke dag met veel mensen die al een half leven bij mij horen en allerlei speciale plekjes in mijn hart hebben.
En vanmorgen stond ik op met het vreemde gevoel dat ik zeer zeker als aanwezige in de dienst in Oostvoorne behoorde te zijn, en zelfs een soort van verantwoordelijk was, maar dat ik verder niets hoefde, en al die verantwoordelijkheid in eerste instantie bij onze innemende jeugdwerker Edwin en de mensen die hij om zich heen had verzameld kon laten. Waar het ook in heel goede handen was, zo bleek. Ik mocht betrokken zijn bij de voorbereidingen, maar vanmorgen stond er een zelfbewuste en begeesterde jongeman voor de gemeente die ons in alle rust en vrolijkheid door de dienst leidde, die een bootje door de kerk liet varen en overstappers Roeland, Thom, Tes en Lucas aan boord liet gaan bij de tieners van de tienerkerk. Tieners die er ook maar mooi wáren om hen te onthalen. Ik was trots op Edwin, vanmorgen, en op onze gemeente.
En vanmiddag was er zomaar een verdrietige vraag over een dienst waarin ik onverwacht wél een rol zal spelen, komende week, op de valreep van mijn vakantie. Niet in Oostvoorne, maar op basis van oud vertrouwen. Want zo gaat het. We zijn ons leven niet zeker. En altijd, altijd moeten we gaan in blind vertrouwen. In goede en in kwade tijden.
Marijke van Selm
|