VERDRIET (26-3-'20)
VERDRIET (26-3-'20)
Ja, het is prachtig dat we er met z’n allen de schouders onder zetten. Dat we massaal kaartjes sturen aan vergeten tantes. Dat we de kinderen thuis in de schoolboeken krijgen. Dat het internet zo’n ongelooflijke zegen is in deze barre tijden: Facetime, mail, Skype (werkt eindelijk), Teams, en natuurlijk de telefoon en de app. Maar laten we ook maar gewoon zeggen hoe verdrietig het allemaal is. En dat het niet gek is om dat verdriet te voelen. Dat het ook niet gek is als het je verlamt. En je intens moe bent.
Zeker. Ook ik zie prachtige dingen gebeuren. In onze gemeente, en er omheen. En ik zie veel mogelijkheden om creatief te zijn, als kerk, als dominee. Maar ik ben ook verdrietig. Om mensen die ik voorlopig niet kan zien en aanraken. Om dierbaren die hun levens en hun plannen tot stilstand zien komen. Om de schrikwekkend onzekere toekomst die ik niet aan durf te kijken. Om het grote leed, en het kleine. De eerste coronadode waar ik een gezicht bij heb. Het jarige kind dat geen feestje kan vieren. Het is gewoon teveel. Teveel.
En ik hoor en zie hoe we allemaal zoeken. Naar houvast. Naar structuur ook. In deze ongekende situatie, die voorlopig onze nieuwe manier van leven gaat worden. Hoe zet je je tot een klus, als het morgen ook nog kan of volgende week, of volgende maand. Hoe vindt en bewaar je de rust, hoe zorg je ervoor dat de zegen van het internet niet tot vloek wordt? Hoe zorg je voor regelmaat, een nieuwe regelmaat die je een tijdje vol kunt houden. Voor als je thuis bent, en thuis moet blijven, voor je kinderen, voor je werk, voor je zorgen. Dat allemaal.
Een lief gemeentelid kwam gisteren tijdens de openstelling even in de kerk, om een kaarsje aan te steken. Ze sprak liefdevolle woorden en keek me minstens zo liefdevol aan. En ze gaf me een engel, aan een hangertje. Om mij, en misschien ook wel zichzelf, eraan te herinneren dat we niet alleen zijn en het niet alleen hoeven doen. ’s Avonds las ik Psalm 91, in ons avondgebed dat terug te luisteren is op KERKOMROEP-OOSTVOORNE, en Jaco speelde de melodie van het lied dat als Psalm 91a in ons nieuwe liedboek staat. En vandaag zingt dat lied in mijn hoofd, zacht en troostend. Zo wordt de belofte en de hoop levend gehouden. Genoeg belofte en hoop voor vandaag. Morgen zien we weer verder.
Engelen zendt hij alle dagen
om jou tot vaste gids te zijn.
Zij zullen jou op handen dragen
door een woestijn van hoop en pijn.
Geen bange nacht zal je doen beven,
geen ziekte waar een mens van breekt.
Lengte van dagen zal God geven.
Rust aan de oever van een beek.
Marijke van Selm
|
