|
|
|
|
VAN ALLES WAT DAG (13-2-25)
VAN ALLES WAT DAG (13-2-25)
Ja, dat was het dus. Een van alles wat dag. Halverwege de ochtend opende ik mijn laptop voor het beantwoorden van wat mailtjes. Een terechte aanbeveling van collega en dominee Marijke – de ochtend een beetje vertragen als je ’s avonds ook werkt. Althans, dat proberen. Vlak daarna dook ik nog even de voorbereidingen voor de bijzondere dienst in. Hoewel ik daar méga blij van word, is het toch altijd een regelwerk. Niet minder dan een reguliere dienst, maar anders. Nou, daar de laatste dingetjes van, dus. We hebben er helemaal zin in. ‘We’ zijn trouwens Annette en ik. En de tieners. U hopelijk ook. Over Annette gesproken, wij organiseren de dienst samen. Inmiddels zijn we lekker op elkaar ingespeeld. Daarom hadden we zondagavond gelukkig al afgesproken wie wat nog zou oppakken. Lekker duidelijk, dus.
Enfin, na een ochtendje thuiswerken ben ik met een fietsmand vol roze koeken. Ja, roze koeken – een steevaste tienertraditie – naar de kerk gefietst. In de dienst van zondag zullen zij een rol hebben en aanwezig zijn. Dan kan het natuurlijk niet anders dan dat zij u na de dienst mogen verblijden met koffie, thee en/of limonade en een roze koek. Enne, ik heb groot ingeslagen. Dus we rekenen op u/jullie. En anders mag u er best twee.
In de consistorie was het gezellig druk. De mensen van de inloop hadden samen een lunch. Er was soep, brood en ook nog een toetje. In gemeenschap een maaltijd delen doet een mens goed. Gemoedelijk was het. Het is dan ook altijd fijn om mensen, die je een tijdje niet gezien hebt, weer even te spreken. Judith, bijvoorbeeld. En soms word je ook aangesproken. Op de blog van vorige week, welteverstaan. Daarom beloofde ik Anneke en Corrie dat ik vanavond weer zou schrijven. Het werd inderdaad wel tijd.
Aan het begin van de middag stond er een Teams-gesprek op de agenda met een docent. In de consistorie werd nog volop opgeruimd en gekletst. Dus heb ik mezelf maar even naar boven verplaatst. Na het gesprek met mijn docent hield ik me nog even bezig met de liturgieën voor de bijzondere dienst. Gebeden schrijven, de laatste mailtjes puntjes op de i. Marijke mailde me later ook nog het uitgewerkte interview/gesprek over ‘missie’. Daar had zij mij eerder over geïnterviewd. Of er nog dingen instonden die ik niet zo had gezegd. Ik was niet meer zo scherp, dus dat schoof ik even voor mij uit. Dat vindt ze vast niet erg. Ik bestudeerde nog wat – feministische theologie – en besloot zo de middag. Eind van de middag fietste ik naar huis voor het avondeten.
Voor de kerkenraadsvergadering zouden Annette en ik nog even de laatste dingen doornemen en afmaken voor zondag. Daarna was er kerkenraadsvergadering. Dat zijn altijd lange, maar zeer boeiende vergaderingen. Over de toekomst, over mooie plannen, over wat schuurt, maar ook over hoe wij nu en in de toekomst samen kerk (willen) zijn. En over hoe er nog steeds mensen zijn die zich belangeloos inzetten voor (de voortgang van) onze kerk. Ook achter de schermen. Mocht u ze tegenkomen, geef ze gerust een schouderklopje. Dat zullen ze vast waarderen. Want samen doen we het. Samen dienen we. En dat genereert héél veel energie – als ik het mag zeggen. De slotwoorden van de vergadering, bij monde van Els, galmen nog even door deze avond: ‘Maar doe mij in de oogst geloven, waarvoor ik dien’ (Adriaan Roland Holst).
Charlotte Olieslagers
| | terug
|
| |
|
|
|
|
23-02-2025
om
10:00 uurVertel_September2024_S.jpg)
