UIT DE CATEGORIE KLEIN LEED (24-4-20)
UIT DE CATEGORIE KLEIN LEED (24-4-20)
Ooit woonde ik een tijdje in Israël, in een kibboetsachtige setting. Allemaal jonge mensen met veel dromen en weinig geld. Gelukkig wisten we toen ook al dat je nooit te groot kunt dromen, terwijl je van geld met weinig toe kunt. We knipten bijvoorbeeld, om de kapper uit te sparen, elkaars haren. Daarbij moet gezegd worden dat velen daartoe geroepen werden, maar gelet op het resultaat uiteindelijk weinigen uitverkoren. Op een dag werd ook ik uitgenodigd de schaar ter hand te nemen, en hoewel ik bij mijn tweede klant in het oor knipte (bloedde vréselijk), heb ik in die tijd toch vele avonden de blaren op mijn vingers staan knippen.
In mijn gezin met drie opgroeiende jongens waren de kapsels vervolgens jarenlang mijn verantwoordelijkheid. Het was maar al te makkelijk om het zelf te doen, zeker in de periode dat de stekeltjes mode waren. Geen gedoe met kapsalons en kappers, maar een snelle zit op de stoel voor je moeder en hup weer naar buiten. Ideaal. Wanneer deze praktijk veranderde weet ik niet meer precies. Op een dag wil iemand een kapsel dat jij niet in je repertoire hebt. Of gewoon naar de kapper, zoals alle andere jongens. Dat was natuurlijk ook prima. Zo is mijn ‘thuiskapsalon’ geleidelijk verdwenen. Waar ik vroeger woest kon worden als de kappersscharen weer eens voor iemands nagels gebruikt waren, of voor karton, en bovendien niet teruggelegd op de plek waar ze hoorden, zijn ze nu voorgoed opgeslokt door de huizen waar we woonden. Voorbije tijd.
Een herenkapsel voor de zoon, dat lukt nog wel in deze dagen. De tondeuse is er nog. Maar mijn eigen haar is een ander dingetje. Dat de lichte plukken die ik al honderd jaar laat blonderen uitgroeien vind ik nog niet zo erg. Maar die pieken! Die gespleten punten! Dat model dat nergens meer op lijkt! Ik doe mijn best de mindset van trendwatcher Lidewij Edelkoort over te nemen, die pontificaal met gigantische uitgroei op tv kwam vertellen over het nieuwe normaal, de huisvlijt, de soberheid, het terug-naar-de-basis. Gewoon doen alsof het dus eh, gewoon is, dit coronakapsel. Ik oefen elke dag. Ziehier het kleine leed van de predikant die de verslonzing vreest. Ik verdenk onze premier er overigens van tóch geknipt te zijn. Maar ja. Misschien doet bij hem zijn moeder het nog wel.
Marijke van Selm
|
