PRACHTIG MOOIE DAG II (22-3-'20)
PRACHTIG MOOIE DAG II (22-3-'20)
Binnenkomen in een stille kerk. De lichten zijn aan, de kaars brandt, het glaasje water voor de dominee staat al klaar. Het is zondag, de leukste dag van de week voor de dominee. Maar deze zondag is alles anders dan anders.
Ja, er is gewoon een liturgisch stuk, en er zijn gewoon bloemen die straks weggebracht worden. Ik trek gewoon mijn toga aan en we lezen de verhalen die op het leesrooster staan. Maar er zullen geen kinderen zijn. Er zal zelfs bijna niemand zijn. Ik sta deze morgen voor een handvol mensen. Alle anderen blijven thuis.
Bart is er, helemaal achterin. Hij regelt het geluid. Dat is vandaag extra belangrijk, want Jolanda begeleidt dit keer geen gemeentezang, maar sopraan Mariët Kaasschieter, die boven bij haar staat. Dan zijn er die twee lieve zorgzame mensen die we kennen als onze kosters Judith en Bert. Frans is er, de diaken. En Jan, de ouderling. Hij heeft zijn vrouw Liesanne meegenomen. Dat zien we door de vingersJ.
Ik zie u niet, zeg ik tegen het internet, maar ik weet dat u, dat jij er bent. Ik zie God ook niet. Maar ik weet ook dat hij er is, en met ons verbonden. Die wetenschap, zó één te zijn, geeft me deze dienst kracht. Het is een ontroerend samenzijn. De zang van Mariët en het orgelspel van Jolanda vullen de ruimte met eerbied en hoop. We zijn kerk. We zijn niet alleen. We leven van het Licht. En niet van het duister.
Ondertussen hebben de kinderen van de kinderkerk zich verzameld bij de Leemgaarde, het grote zorgcomplex midden in het dorp. Met hun ouders en emmertjes vol stoepkrijt. Als ik aankom, rond 11.30u, hebben ze al een spoor van vrolijkheid getekend op de stoepen rondom het gebouw, vlinders, hartjes, opkikkertjes en nog veel meer kleur. Voor iedereen daarbinnen te zien. Teun loopt liever met z’n vader langs de ramen, om te zwaaien. Dat mag natuurlijk ook. Namens pension ’t Hart (de afdeling voor dementerenden in de Leemgaarde) ontvang ik later die dag een berichtje: lieve dominee, wat een geweldig idee van u! Maar dat was al later, toen ik had geluncht en bijgepraat met Mariët, en toen ik nog langs het strand gewandeld had. Ik hoop toch zó dat we dat hier in Oostvoorne nog mogen blijven doen: naar de zee gaan. Ik vind het zo fijn!
Ik vond het zelf ook een geweldig idee, van dat stoepkrijten, maar ik heb het niet zelf bedacht hoor. Ik had het gezien bij iemand anders. Maar goede ideeën verdienen zoveel mogelijk navolging. Dit was er zo eentje. En dat er nog maar veel getekend en gezwaaid mag worden bij de Leemgaarde! Tot zover dit verslag van wederom een prachtig mooie dag!
Marijke van Selm
.jpeg)
|
