OPLADEN (18-10-19)
OPLADEN (18-10-19)
‘Wat zie je er moe uit’ zei de ambtsdrager tegen me, toen ik na de laatste afscheidsdienst in de consistorie aan een kopje thee zat.
Dat kan wel kloppen. Na een uitvaart ben ik altijd een beetje leeg. Iedereen werkt in de dagen eraan voorafgaand toe naar een zo waardig en passend mogelijk afscheid. Ieder naar eigen betrokkenheid of taak. Ik dus ook. Mijn rol in het geheel neem ik ernstig. Ik ben nooit zenuwachtig (voor geen enkele dienst trouwens) (behalve voor mijn intrededienst in Oostvoorne, toen was ik enorm zenuwachtig) maar ik ben wel heel gefocust.
Dus daarna moet ik altijd wel een beetje bijkomen. Want er zijn ook altijd de verhalen van ander, ouder verlies en verdriet, die op zo’n dag boven komen, voelbaar zijn, woorden krijgen. Ik zie het, hoor het, voel het. Bij elke uitvaart noem ik in mijn gebeden daarom ook de rouw en het gemis die we allemaal bij ons dragen. Dat geldt voor mijzelf natuurlijk ook. Ik ben dan ook blij als ik na een uitvaartdienst een poosje in stilte thuis kan zijn. En nog blijer ben ik als ik die avond geen afspraken meer heb. Het wordt immers nooit routine, wat ik doe. Ik hoop dat iemand me waarschuwt als het daarop gaat lijken.
Hoe dan ook, er is veel gebeurd en gedaan, de afgelopen weken.
Er is ook van alles blijven liggen, wat ik deze dagen aan het afhandelen en opruimen ben.
Dat is natuurlijk allang niet meer alleen een bureau, maar bijvoorbeeld ook de digitale administratie van mijn preken, die ik netjes gerangschikt in mapjes bewaar. ‘Huwelijken’ is een leuke (weer eentje in de maak), ‘begrafenissen’ een heel grote. Vier volle mappen voor elk van de vier evangeliën.
Het mapje ‘kleine profeten’ is vergeleken daarmee maar een dunnetje, zelfs al zitten ze er met z’n twaalven in.
Nu ja, ik heb nog tijd genoeg om heel veel preken te maken, hoop ik. Heerlijk.
Maar nu eerst vakantie. Als vijftigplusser krijg ik van de PKN zeven weken per jaar, en ik geniet van alle zeven met volle teugen. De laatste twee gaan zaterdag in ditmaal ga ik zonder kinderen weg. Laatste zoon blijft nog heel even thuis wonen. Ik ben met hart en ziel dominee, maar het is heel fijn om af en toe alleen maar Marijke te hoeven zijn.
En lekker toe te komen aan andere dingen. Zoals theologie lezen:)
Marijke van Selm
|
