OPGEHEVEN HANDEN ‘RAISED HAND’ REFLEX (10-8-24)
OPGEHEVEN HANDEN ‘RAISED HAND’ REFLEX (10-8-24)
Zo op het einde van de avond reden we terug naar huis vanaf ‘the cottage’. Dat is een begrip in Canada. Een soort vakantiehuisje is dat. Een plek waar je je (zomers) kan terugtrekken, waar je familie en vrienden uitnodigt of feestjes viert. Vaak in een afgelegen gebied, omringd door natuur. Want ruimte is er in Canada genoeg.
We spraken over de afgelopen dagen. Dat het goed was geweest. Over de kleine dingen, mensen en dieren die daar voor mij zo anders waren dan in Nederland. Over de mooie natuur en nieuwe plekken. Over wat tot verbinding en verwondering leidde. Over opgeheven handen bij een kampvuur aan het strand.
Eén van de dingen die mij als theologiestudent fascineert, is de geloofsbeleving van mensen. Waar ik eerder vier maanden verbleef in een reformatorisch gezin en die gezindte heb verkend, verbleef ik nu bij kennissen die ‘Pentecostal’ (aangesloten bij de Pinkstergemeente) zijn. Zo heerlijk onbevangen en vaak uitbundig in hun geloofsbeleving. ‘Your raised hands reflex hasn’t kicked in yet, eh?’, zei de moeder des huizes grappend. En inderdaad, hoe prachtig ik het ook vind, met mijn handen in de lucht aanbidden is niet iets wat ik vaak doe. Wat wij vaak doen. Of wat wij per definitie zouden moeten doen in ‘onze’ neiging tot kalmte en bescheidenheid in onze kerkgang en geloofsbeleving.
Wat ik meeneem is dit: die open en onbevangen geloofsbeleving. Niet opdringerig of omdat het moet, maar gewoon omdat het kan en omdat het mag. Praising the Lord everywhere and anywhere. Onbevangen. Op welke manier of waar dan ook. Zelfs op een maandagavond bij een kampvuur op het strand.
Charlotte Olieslagers
(Publicatie woord en beeld met instemming van betrokkene)
|
