ONTSLAGRECEPT (07-06-24)
ONTSLAGRECEPT (07-06-24)
Eindelijk had ik het in handen: het ontslagrecept. Ik mocht haar medicijnen gaan ophalen. Na twee weken onzekerheid eindelijk schot in de zaak. Dankbaarheid prevaleert, maar we zijn er nog lang niet. Eerder die week werd mij gevraagd of er nog wat geld in het lief en leed potje zat. Oh ja… het leed dat mij bezighield, was namelijk zeker niet het enige leed dat er was. Er moest een bloemetje worden gekocht. Zo’n Hollands ding blijft het toch. Laten we allemaal wat inleggen, om in geval van voorkomend lief en leed de ander een hart onder de riem te kunnen steken. Toch heeft het ook wel iets. Want belangrijk is het. Dat we naar elkaar omzien. ‘For better and for worse,’ klinkt het Engelse gezegde.
Lief dus, maar ook veel leed de afgelopen weken. In de gemeente en daarbuiten. Genoemd en ongenoemd. Onverwacht gemis, onverwachte ziekte, onverwacht uitvallen van schakels in onze gemeente en zo nog meer. Dat het toch maar nét is goedgekomen. Dat we dankbaar en blij zijn om verbetering en herstel. Of dat we toch te maken krijgen met onvermijdelijke en onverwachte klappen. Soms compleet onvoorspelbaar. Zo kan het gaan. Hoe dan?!
En dan zijn daar toch die mensen. Die mensen die begrijpen hoe het is om in lief en leed te delen. Een dominee die met de zondagse preek zo treffend kan aansluiten op de actualiteit in de gemeente en mensen tot tranen roert. Een ouderling die de tijd neemt om een condoleancebrief te schrijven. Een diaken die kwetsbare en dappere woorden deelt om mensen te mobiliseren. Mensen die een extra kaartje schrijven. Mensen die een appje sturen. Of toch even die extra knuffel geven. Een blik die 1000 woorden spreekt. De zondagse bloemen waarvan de ontvanger zorgvuldig wordt gekozen. Elke week opnieuw. De mensen die een stukje van dat kerk-zijn naar buiten brengen. Die wat van die Liefde laten zien. Die bewust of onbewust beelddragers zijn van in Wie wij geloven. In diverse vormen. Gewoon dat. Om wat het ook mag zijn. Dat we, in lief en leed, elkaar weten te vinden. Dat er toch altijd mensen opstaan die een stapje extra willen zetten voor het behoud van een ander.
En zo, met het ontslagrecept in handen, besefte ik me dat dit papiertje meer was dan een medische goedkeuring om naar huis te gaan. Het werd een symbool van een genezingsproces. Een genezingsproces dat op mentaal en fysiek niveau doorgemaakt moet worden, maar waarin anderen onmisbaar zijn (geweest). Door gebaren in welke vorm dan ook. Verlichtend en helend is het. Dat mag en móét gezegd worden. Want u bent onmisbaar. Jij bent onmisbaar. Het wordt gezien en gewaardeerd. Hier in de kerk en daarbuiten. In alle situaties die wij van dag tot dag met elkaar doormaken. Lief én leed. Dat ene ontslagrecept, maar vandaag ook een herinnering aan de kracht van gemeenschap en de onmisbare rol van hoop en verbondenheid. Ook dat is kerk-zijn. Van binnen naar buiten.
Charlotte Olieslagers
|
