ONTHEEMD (6-4-23)
ONTHEEMD (6-4-23)
De toga was frisgewassen en gestreken. Toch zat hij onwennig. Ik vergat de hoofdmicrofoon. Ik knoeide met de avondmaalswijn. Ik voelde me opgesloten opeens, in de vorm van de liturgie, van het ritueel, van de voorgegeven woorden. Ik dacht aan de dienst op een van de Galapagos eilanden waarin ik belandde, gewoon omdat ik tegen de avond de klok hoorde luiden en binnen liep, en hoe er gezongen werd en ter plekke lectoren geronseld onder de aanwezigen, en hoe er in en uit gelopen werd, door oude kromgebogen vrouwtjes, door jonge gezinnen, door meisjes met naveltruitjes en hele dikke billen in hele strakke leggings, door zwerfhonden die door niemand werden weggejaagd. Daar dacht ik aan. En hoe tot mijn verrassing maar heel weinig mensen naar voren kwamen voor de eucharistie. Ik was daar een van.
En nu was ik weer degene die het brood brak en deelde, en die woorden herhaalde van toen, daar, in Jeruzalem: doe zo, om Mij te gedenken, en er was een wonderlijke verlegenheid in mij. We zijn zo breekbaar, allemaal. Ik ben het zelf ook. Ik moet mijn weg nog een beetje zoeken, in die toga, in die breekbaarheid, in die verhalen waar ik deel van ben, en die nog niet helemaal samenvallen met de mijne.
Je ziet er ontheemd uit, zei mijn geliefde, na de dienst. En dat is het goede woord. Ik ben nog een beetje ontheemd, in deze eerste week van terugkeer in mijn oude leven. En tegelijk is het ook dit: het is altijd ontheemd, deze week. Het zijn dagen van ontheemding, per definitie, en wie de weg gaat van deze diensten in de Stille Week die met een mooi woord triduüm worden genoemd, zal het herkennen. Alles is anders dan het lijkt. De troost komt met de verscheurdheid. Met de liefde komt het verraad. Met het leven komt de dood. En met de dood komt het leven. Wie het begrijpt, mag het zeggen.
We zijn ontheemd. Allemaal. Maar niet voorgoed.
Niet voorgoed.
Marijke van Selm
(Foto: Iglesia Christo Salvador, Puerto Villamil, Isla Isabela, Galapagos)
|
