|
|
|
|
OLD TAFO (7-11-25)
OLD TAFO (7-11-25)
We logeren in een eenvoudig hotel in een rustige buurt. Ook hier zijn er de nerinkjes en de kleine ambachtszaakjes, soms niet meer dan een hokje met een dak, waar dan een kapper zit of een naaiatelier. En ook hier meteen om de hoek zijn de wegen onverhard en vol afval. Maar het is allemaal niets vergeleken met sloppenwijk Old Tafo, waar het verkeer stinkend door elkaar krioelt: volgepropte minibusjes, overladen vrachtwagens, brommers en scooters, uit India geïmporteerde riksja’s en mensen die op magische wijze van alles op hun hoofd transporteren. Vooral de vrouwen doen dat. Aan weerszijden van de doorgaande wegen kijk je tussen de talloze kraampjes en winkeltjes door zo de sloppen in, stoffige paadjes vol kuilen, met een geul in het midden voor als het regent.
Dat is Old Tafo. En daar staat, op een keurig onderhouden terrein, het oudste project van de familie Varekamp, de ‘Old Tafo school’, waar tweeduizend kinderen les krijgen, een schoolmaaltijd eten, boeken uit de bibliotheek lezen en als ze ziek zijn naar de verpleegkundige in de kliniek kunnen. Vandaag hadden we een overleg met de leiding, in de stafruimte van de school.
Maar eerst deden we een tweedehands autozaak aan. Dat kwam zo. Ik vind de nummerborden waar de Ghanezen mee rondrijden zo fascinerend, met zo’n lijstje eromheen met een religieuze tekst. Blood of Jesus bijvoorbeeld, of Thank You Jesus, of Showers of Blessing. Die laatste, vonden we allemaal, zou ook niet misstaan op de auto van een Nederlandse dominee. Waar zou je zoiets kopen? Nou, daar wist onze chauffeur wel raad mee. Nu maar hopen dat-ie past om een Nederlands nummerbord, maar anders verzin ik er wel iets op.
De familie Varekamp was zeven jaar geleden voor het laatst in Ghana. De dagelijkse leiding is in handen van meneer Mensah, waarover ik al eerder schreef. Ook al woont hij niet zelf in Kumasi, hij heeft al dertig jaar de regie over de plannen en de geldstromen van de school. Maar hij wordt ouder, en het team om hem heen is een beetje weggevallen. Er moet support voor hem komen, dingen moeten transparant zijn, voor iedereen, zowel voor de medewerkers in Ghana als voor de Nederlandse sponsoren. En verder moet het gaan over wie precies waarvoor verantwoordelijk is, wat er wel en niet werkt en heeft gewerkt, wie geschikt is voor bepaalde taken, het moet gaan over de kwaliteit van onderwijs en waar de kinderen ná Old Tafo terechtkomen (70-80% stroomt door naar Senior High School) en last but nog least is er die altijd terugkomende vraag: de voorstellen voor nieuwe projecten en projectjes. Altijd meer voorstellen dan haalbaar is. Nu ja, dat en nog veel meer, daar werd over gesproken.
Aan het eind van de middag zat ik er weer bij, toen Jan, Jaap en Simone het overleg met elkaar nabespraken op het terras van ons Asantewaa Hotel, bier en bananenchips op tafel, bij een zwoele bries na weer een warme dag. Ze checkten bij elkaar of het klopte hoe ze de dingen gehoord hebben, en plaatsten alles weer in het brede en realistische perspectief waarvan ik nu al dagen onder de indruk ben. Gewoon voluit bieden wat je te bieden hebt aan zakelijke kennis en ervaring. Maar met een diepgemeend respect voor dit land waar de mensen dingen nu eenmaal anders doen.
Marijke van Selm
| | terug
|
| |
|
|
|
|
Blog_1107_S.jpeg)
30-11-2025
om
10:00 uur
Dorpskerk_van_I_small.jpg)
