|
|
|
|
MARKET EN LUNCH (8-11-25)
MARKET EN LUNCH (8-11-25)
Ik heb de hele week nog nauwelijks witte mensen gezien. In het hotel één hippie-achtige meneer, en een Belgisch stel met een kindje waarvan de man half Ghanees is. Nu hij zelf vader is, zoekt hij zijn roots op – en zijn vader, die in Kumasi woont. Alle drie hebben ze wallen onder hun ogen. Het lijkt ons dan ook wel een uitdaging om hier met een anderhalfjarige te zijn. Ghana is kindvriendelijk, maar wel op een heel andere manier dan België. Geen kinderstoelen of kinderbedjes, laat staan wandelwagens. Dat zou overigens ook geen doen zijn op de wegen hier. Maar wat ik vertellen wilde: vandaag kwamen we op de markt in het centrum zomaar drie Duitse meiden tegen, die hier in het kader van een uitwisseling zijn. Dat was interessant, want de Varekampen hebben tot nu toe ieder Ghanees voorstel dat naar zoiets als uitwisseling riekt afgehouden. Wat moet een docent uit Kumasi, die werkt met schriften, pennen en een schoolbord, immers in het gedigitaliseerde Nederlandse onderwijs met leerlingen die allemaal een eigen iPhone hebben? Voor de Duitsers echter blijkt het goed te werken. Weer iets om nog eens over na te denken. Zo komt de input voor de Stichting Old Tafo zomaar overal vandaan.
Nu moeten jullie niet denken dat we met de Ghanezen dus geen contact hebben. Want dat hebben we de hele tijd. Het gaat ook zo mákkelijk! Niet alleen de glimlach en het ‘welcome’ in het voorbijgaan, maar ook het spontane praatje met riksjaverkopers of moeders met zo’n prachtig kindje op de rug. Vooral Jaap en Jan zijn daar geweldig goed in. Na het bezoek aan de markt bijvoorbeeld (daar vertel ik maar niets over, dat is té overweldigend: alsof alle tweeënhalf miljoen inwoners van Kumasi op een paar vierkante kilometer aan het kopen en verkopen zijn) troffen we Jaap, die we in een parkje hadden achtergelaten, tussen een groepje kinderen aan. Dat gaat overal zo waar hij even gaat zitten. Hij krijgt vanzelfsprekend respect als ‘opa’, en hoewel hij nauwelijks Engels spreekt, maakt hij overal op zijn geheel eigen wijze vrienden.
Na het park, en de geldwissel (nee, geld ga je hier niet pinnen, dat gaat via de chauffeur die een mannetje met een grote koffer op een scooter regelt. Dit is Ghana. De mensen doen de dingen hier anders) gingen we lunchen, op uitnodiging van de kerkenraad. Ook weer een belevenis. Want de mensen doen de dingen hier anders hè…... Verschillende Ghanezen uit ons gezelschap bestelden het nationale gerecht ‘fufu’; allerlei soorten vlees en cassave drijvend in een soep, geserveerd in een aarden schaal. Je eet het met je handen. En laten we zeggen: het schijnt dat je daar best bij mag smakken. De soep die je overhoudt eet je met een lepel, maar je mag ook gerust de schaal aan je mond zetten. Ondertussen gaan er de hele tijd telefoons af, en die worden ook gewoon opgenomen. Soms gaat iemand daarvoor van tafel, maar vaak ook niet. Verder worden de gerechten niet gelijktijdig geserveerd: als de eerste klaar is met eten, zit de laatste nog op zijn maaltijd te wachten.
Na afloop gingen we maar weer eens met zijn allen op de foto. Er wordt veel gelachen. Ook door ons. Waarom ook niet. Het leven is mooi, de zon schijnt, en morgen is er weer een dag. Een zondag. Dan gaan we naar de kerk.
Marijke van Selm
| | terug
|
| |
|
|
|
|
30-11-2025
om
10:00 uur
Dorpskerk_van_I_small.jpg)
