KETTINGBRIEVEN EN BEREN (28-3-'20)
KETTINGBRIEVEN EN BEREN (28-3-'20)
Het wemelt van de acties en initiatieven om de tijd te verdrijven. Dat wil zeggen, voor het deel van de bevolking dat zich momenteel niet uit de naad werkt om de zieken te verzorgen en de vakken gevuld te krijgen. Ik zit daar ergens tussenin, als dominee. We zijn inmiddels toegevoegd aan de lijst ‘vitale beroepen’ in deze coronatijd. Want na(ast) het lichaam, zijn er de geest en de ziel, die deze dagen hongeren en dorsten. En zoals ik al zei, twee weken geleden toen we het verhaal van het volk in de woestijn lazen: we zijn als Mozes die slaan op de rots, op hoop van zegen. En water.
Maar even over die initiatieven dus. De tijdverdrijvende dan hè. Er zitten hele leuke bij. Iemand is begonnen aan ‘berenjacht’, geïnspireerd op het ongeëvenaarde kinderboek ‘Wij gaan op berenjacht’ van Helen Oxenbury. Het idee is dat de mensen een beer achter hun raam neerzetten, of in hun portiek, of waar ook maar, in ieder geval goed zichtbaar vanaf de weg. En dat de vaders en de moeders met hun kindjes tijdens hun ommetje door de wijk zoveel mogelijk beren proberen te spotten. Je kon je eerst aanmelden via een site, maar die is inmiddels door overbelasting gesloten. Geeft niet. Zonder site kunnen we ook meedoen. Heel makkelijk zelfs. En erg leuk! Wil je weten waar bij ons de beer verstopt zit? Kom maar langs met je papa of mama!
Iets anders is een soort kettingbrief die ik vandaag ontving. Het is echt honderd jaar geleden dat ik aan zoiets meedeed. Maar deze was zó simpel en zó leuk dat ik meteen reageerde. Hij is bedoeld voor poëzieliefhebbers. Je stuurt één gedicht door naar iemand die je (waarschijnlijk) niet kent. Je stuurt vervolgens het bericht door naar twintig van je eigen vrienden en kennissen die ook weleens een gedicht lezen, en die het ook weer doorsturen, eenmalig. En daarna krijg je als het goed is heel veel mooie gedichten en teksten in je mailbox. Heel erg leuk, en ik zie uit naar mijn digitale post! Ik stuurde het gedicht ‘Dit is de tijd’ van Jan Wit aan ene Bram Naaktgeboren. Morgen lees ik het voor in de dienst. Hier deel ik vandaag een ander gedicht, van Gerard Reve. En ik zeg: tot morgen allemaal, bij de digitale kerkdienst! Klok vooruit hè, dus een uurtje eerder bij je computer komen, anders mag je er niet meer in J
Marijke van Selm
|
