HET WORDT STEEDS LEUKER (1-9-2022)
HET WORDT STEEDS LEUKER (1-9-2022)
Het ging nu eens een keertje niet over droefenis en moeilijk, maar over wat je er eigenlijk aan hebt. Wat je er vindt. Waarom je blijft komen, naar de diensten, of naar een groepje mensen dat met elkaar de Bijbel leest (moeilijk moeilijk!!!) en meer van dat soort dingen, die allemaal onder de noemer ‘kerk’ vallen. Meer specifiek Kerk Oostvoorne, dat lieve kerkje met de gekke ui op het dak, middenin dit lieve dorp. Ja, wat hebben mensen er zoal aan? Wat vinden ze er?
Nou, dit bijvoorbeeld. Een plek om op adem te komen. Een moment om moed op te doen voor de rest van de week. Een goed verhaal, dat je inspireert om het beste uit jezelf en anderen te halen. Kracht om in jezelf te (blijven) geloven, en trouwens ook in anderen. Levensverhalen delen. Nergens op afgerekend worden, en hoe fijn dat is. Stilte, waarin je zomaar heel dichtbij iets heiligs komt, iets wat in de kerk God genoemd wordt. Maar niet persé door iedereen. Want het mag om jouw eigen verhaal gaan, in jouw eigen taal. Dat mag gewoon. En dat allemaal. Dat is weldadig. En zo anders dan op bijna alle andere plaatsen en momenten waar je komt.
Daarom. Omdat we er zelf zoveel aan hebben. Daarom gaan we anderen uitnodigen. Van wie we denken dat ze er ook weleens wat aan zouden kunnen hebben. Want moed en kracht, daar snakken heel veel mensen naar. Vertel ons wat, dat weten we heel goed. En rust, en stilte, en hoe fijn dat is. Dat weten we óók. Daarom. Als je in de komende weken zo’n kaartje krijgt aangereikt, en iemand kijkt je er vriendelijk bij aan. Wat zou het mooi zijn als je ja zegt. En ook een keertje komt. Vooral op 18 september, als we de dienst speciaal voor gasten houden, en heel veel uitleggen en er niets, echt helemaal niets, moeilijk is. Behalve misschien die drempel om overheen te stappen. Daarom hebben we die alvast weggehaald.
Marijke van Selm
|
