HERSTELLENDE (13-8-21)
HERSTELLENDE (13-8-21)
Deze vrijdagavond leidde ik een dienst. Voor het eerst sinds zes maart vorig jaar was er weer een weeksluiting in de Leemgaarde. We zongen, we baden, we deelden brood en wijn, het was ontroerend. Ik las Psalm drie, die zoals zoveel Psalmen over de weerbarstigheid van het leven gaat, de dingen waardoor een mens belaagd wordt – en dan toch de wetenschap, al is het met de moed der wanhoop, dat God als een schild om de mensen heen is. Een schuilplaats. Een haven. Zoals die prachtige woorden van de berijmde Psalm 32 luiden, die we ook zongen. En wat zongen we! De piano vals, de stemmen van de kleine gemeenschap die bijeen was onzuiver, en buiten klonk de beat van de hangjongeren die grappend voor het raam verschenen (maar dat gaan ze voortaan echt niet meer doen hoor, zeiden ze geschrokken toen ik later even bij ze kletste en vertelde dat hun speaker nogal door de dienst heen gedreund had, voortaan zijn ze op vrijdagavond ergens anders, echt!) maar wat werden we opgetild, daar in die benauwde ruimte waar de Heer zelf bij ons was. Want daar waar vals gezongen wordt, en niet alles altijd door iedereen meer begrepen, daar waar de beats van buiten door ons lied denderen, daar waar het gebroken, onaffe leven zich afspeelt – daar is God met ons.
En ik dacht. We zijn herstellende, als een zieke, na een zware tijd. Sommigen durven nog niet, sommigen zijn bijna mensenschuw geworden, ze weten het van zichzelf, maar wat doe je eraan? Het heeft tijd nodig. Sommigen zullen niet meer terugkomen in de diensten op zondag. Sommigen moeten groeien, herstellen, naar het gewone leven toe. Als na een lange, slopende ziekte. We zijn herstellende. Laten we zacht zijn voor elkaar.
O, en die hangjongeren. Het waren Oostvóórnse hangjongeren denk ik. Gewoon aardige beleefde jongens, die bij elkaar onder een afdakje staan om te roken en kapsalon te eten en hun harde muziek te luisteren. Maar niet meer op vrijdagavond dus. Dan gaan ze naar het bos ofzo. Terwijl dat van de dominee helemaal niet hoeft hoor. Van haar zouden ze zelfs binnen mogen komen. Als we maar zacht zijn voor elkaar. Want zachtheid, dat hebben we nodig. In deze tijd van herstel. Het komt goed. Echt, het komt goed. Alles.
Marijke van Selm
|
