GEEF LICHT (02-01-'20)
GEEF LICHT (02-01-'20)
En zo zijn we aan een nieuw jaar begonnen. Met goede voornemens, met plannen, met verlangen wellicht of met zorgen. En misschien ook wel met een zucht van opluchting. Voorlopig geen vragen wat jij op een bepaalde woensdag of donderdag gaat doen, of tijdens een bepaalde nacht. Gewoon, je doet wat je altijd doet.
Ook voor mij keert de rust weer. Of liever gezegd het gewone leven. De kerstperiode is niet zozeer druk, maar vooral onrustig. De diensten vragen extra overleg met allerlei betrokkenen. En januari werpt z’n schaduw half december al vooruit. Steevast een enorm volle maand, met veel overlegstructuren en vaak leerhuis- of andere activiteiten. En dus was ik in de afgelopen weken ook bezig met het bijeensprokkelen van panelleden voor onze drie debatavonden en met studeren op de onderwerpen (ik lees het zeer inspirerende ‘theologische boek van 2019’: Groene Theologie). En oja, met het zoeken naar iemand die mijn plannetjes rondom het ‘preken op verzoek’ wil helpen realiseren. Het vraagt alles tijd en aandacht, maar genereert ook enorm veel energie. En dat is goed. Energie is goed. Laat dat maar lekker circuleren. En dat er maar zoveel mogelijk mensen door aangestoken worden.
We zijn nu een half jaar samen. Wij, gemeente en dominee. We zijn inmiddels een beetje aan elkaar gewend, ik in ieder geval wel, hier en daar echt vertrouwd zelfs al. Wie zijn jullie, wie ben ik, en vooral: wat kunnen we samen worden? Langzamerhand krijgt het meer vorm. Het is mijn bede en wens dat we in geloof en verbondenheid verder mogen groeien, dit nieuwe jaar. Ik ben er stellig van overtuigd dat het in ieders vermogen ligt om de energie, die ik de Geest noem, te laten waaien. Door simpel en doelbewust iets goeds te doen, of iets slechts te laten. Of door gewoon, met een glimlach, te beseffen dat door jou heen zomaar onverwacht Gods licht kan schijnen.
Zoals op oudejaarsavond. Een kleine, intieme viering. Ik had een alternatief lied op de liturgie gezet, ‘Wij leven van verwondering’. Ik had het jaren niet gebruikt, maar kwam het nu toevallig tegen. Zó sprekend. En toepasselijk voor deze avond. Terwijl buiten de knallen klonken was er muziek, poëzie, troost en moed. Tussen de bezoekers van de dienst ook gasten. En voor een van die gasten was precies dit lied in het afgelopen jaar van bijzondere betekenis geweest. Ze kwam het mij ontroerd vertellen na afloop. Zie je. Noem het zoals je wilt. Maar noem het alsjeblieft geen toeval.
Laten we licht zijn, licht doen, licht geven! En het herkennen, daar waar het schijnt.
Marijke van Selm
Lied ‘Wij leven van verwondering’
(melodie ‘als God mijn God maar voor mij is, Liedboek voor de Kerken 466)
1.
Wij leven van verwondering
en uit een diep vermoeden,
dat in en om ons leven heen,
een hand ons wil behoeden,
dat er een hart is dat ons draagt,
dat er een stem is die ons vraagt,
dat God ons leidt ten goede.
2.
Wij leven dwars door vragen heen,
met tere zekerheden,
dat ondanks vóór en tegenspraak,
hier kwetsbaar wordt beleden,
dat er een hand is die ons draagt,
dat er een stem is die ons vraagt
dat God deelt in ons heden.
3.
Wij leven het mysterie uit,
de waarheid, ongemeten,
dat al ons denken bovenuit,
in ons een heel diep weten,
weet dat een hand ons leven draagt,
dat er een stem is die ons vraagt,
die ons een God wil heten.
|
