EN DOOR (11-11-21)
EN DOOR (11-11-21)
Ik was net thuis van een lange kerkenraadvergadering, waar ik de hele avond met mondkap op had gezeten, toen de negatieve testuitslag binnenkwam. Op Urk werd opgelucht ademgehaald – daar kan de zoon met wie ik eergisteren nog at, dus gewoon morgen zijn werk doen. Ik appte de kerkenraad, een paar vriendinnen. En Els. Bij deze zijn jullie ook op de hoogte. En dat was dan weer dat. Het is een raar soort pauzestand, zo’n wachtdag. Maar het goede nieuws is dat deze ook weer voorbij is. En nu dóór dus!
Niet dat het C-woord niet zal vallen deze dag. Ik ga straks als eerste uitzoeken of en hoe ik de mooie oude baas kan bezoeken die afgelopen weekend met corona in het ziekenhuis werd opgenomen, hij was heel ziek. Zijn zoon belde mij gisteren. Ik ga er zo snel mogelijk heen, zei ik, maar ik zit eerst zelf nog even in de wacht….
Vanmiddag heb ik met een andere mooie baas een afspraak. Die is niet oud, maar mij even dierbaar. We gaan wandelen, en onderweg praten over het C-woord en zijn zorgen en onrust daarover. Ik weet niet zo goed hoe ik dat gesprek moet aangaan, maar wel dát ik het wil aangaan.
En vanavond praat ik zonder besmette Annet, maar wel met een paar mooie jonge mensen over de tien geboden. Dat deden we al eerder. Maar we kregen ze toen niet af en dat geeft natuurlijk ook helemaal niet. Want ’t is de weg hè, die het doel is. Niet de bestemming. Altijd.
Ik heb trouwens wel gemerkt dat het echt oplucht om je frustratie even te delen, zoals gisteren in mijn klaagblog. Tenminste, als je het niet elke dag doet, anders ben je gewoon háár weer. Maar af en toe, als het hoog zit, is het fijn. Het mooie ervan is dat je anderen in de gelegenheid stelt om je te bemoedigen. Dat gebeurde gisteren, en dat was lief en goed. Een vriendin stuurde me rond het middaguur de reservering voor een gezamenlijk bezoek aan kloostermuseum Krona, voor de tentoonstelling ‘Tijd en eeuwigheid Poëzie in woord en beeld’. Ze boekte er ook een overnachting bij. Gaat het nu weer beter met je frustratie, schreef ze erbij. Zeker wel, appte ik terug, hij is eigenlijk in één keer weg.
Wat ik later wel dacht. Museum Krona. Krona. Waar doet dat woord me toch aan denken……
Marijke van Selm
|
