DROSTE-EFFECT (12-4-22)
DROSTE-EFFECT (12-4-22)
Het is een mooi beeld van de kerk: dat van een lichaam met vele leden, die in alles met elkaar samenhangen. Alleen een hoofd of alleen een hand is niets, om maar niet te spreken van het zenuwstelsel of de bloedsomloop. Je bent nergens zonder het grote geheel. En tegelijk ook met zijn allen méér dan de som der delen. Samen zijn we symbool van het lichaam van Christus, voor zijn aanwezigheid op aarde. Denk niet dat ik dat verzin ofzo. De kerk als vertegenwoordiging van Christus op aarde, als Corpus Christi dus, dat is de Bijbels-theologische grondslag voor het denken over wat ‘de kerk’ is.
Het lichaam van Christus, er is geen week in het jaar dat het daarover méér gaat dan deze Stille Week. En misschien ook wel geen week waarin we het minder begrijpen, omdat het begrijpen ons nu eenmaal te wonderbaar is. Het beste is nog maar om het te dóen, en mee te maken. Hoe het brood in onze handen valt, en de wijn ons wordt aangereikt: neem, eet, dit is mijn lichaam. Hoe het vuur gedoofd wordt op dat ene schrikwekkende moment in de Goede Vrijdagdienst, als gelezen is: hij boog het hoofd, en gaf de geest. Hoe er bij het zingen van ‘Sta op een morgen ongedacht’ letterlijk iets tot leven komt in je ziel. Dat allemaal. Het beste is maar om het te doen, en mee te maken.
Corpus Christi is de film die we morgenavond kijken, in de kerk, met al best veel mensen maar jij kunt er ook nog bij. Het is een fascinerend, prijswinnend (IFFR 2019) verhaal over een crimineel die voor pastoor wordt aangezien in een klein Pools dorpje. En wat er dan gebeurt. Hoe het gaat over geheimen, en over schuld, en over vergeving en genade. Hoe het gaat over gewone mensenlevens, met licht en met duister. Op het laatst weet je niet meer zo precies wat schuld is. Wie schuldig is. Je weet zelfs niet eens meer precies wat genade is. Alleen maar dat het daarover gaat. En dat dat precies de kernvraag is waar alles om draait, bij die man die zijn lichaam liet breken, nadat hij voor zijn vrienden het brood had gebroken: doe zo, om mij te gedenken.
Zo is, als in een vreemd soort droste-effect, het Corpus Christi deze dagen in alles zichtbaar.
Wil je nog mee-eten morgenavond 13 april (vanaf 17.30u) of de film komen kijken (19u)?
Laat me maar even weten. Je bent welkom.
Marijke van Selm
|
