DE TWEEDE RONDE (23-4-20)
DE TWEEDE RONDE (23-4-20)
Ja, zo noem ik het maar een beetje voor mezelf. Na een weldadige vrije week ben ik afgelopen maandag weer met mijn werk begonnen. Het is anders dan voorheen: de chaos en de turbulentie van die eerste lockdown-weken hebben plaatsgemaakt voor een bepaalde gewenning, en het besef dat dit voorlopig, en wie weet heel lang, onze werkelijkheid is. Het nieuwe Samen-op-weg is de anderhalvemeterkerk-in-wording. Of we het nu leuk vinden of niet. Ik vind het niet leuk. Maar ik raak er ook niet van in paniek hoor. Maak u geen zorgen voor de dag van morgen, zegt het Bijbelwoord, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Matteus 6: 34 is dat.
Ik ben deze week vooral bezig met de komende diensten, tot en met Pinksteren. Die waren natuurlijk al gepland en ingevuld, maar ze worden allemaal langs de nieuwe meetlat gelegd. Zichtbaarheid en verbondenheid staan op die lat hoog genoteerd (ik ga zelf wat vaker voor dan oorspronkelijk gepland, ook mijn vakantieschema is gewijzigd) en de muzikale invulling vraagt om meer diversiteit en creativiteit. De afgelopen dagen heb ik daar, linksom en rechtsom, veel tijd aan besteed. Met tussendoor de pastorale telefoontjes en het werken aan de dienst voor aanstaande zondag. De schilders die deze week rondom mijn huis bezig zijn, zien bijna de hele dag een vrouw achter een laptop, met schriftjes en boeken om zich heen, en steeds een andere telefoon aan haar oor. Zozo, dus dat is wat een dominee doet.
Nu ja. Dit is dus de tweede ronde. We weten nu zo’n beetje hoe het moet, kerk zijn op afstand. Nu is het zaak om datgene wat we gedaan hebben, te consolideren, en ook nu op afstand te blijven werken aan groei en verbondenheid. Dat is weer een heel ander soort uitdaging dan die van een maand geleden. En ondertussen leven we ons leven op onze eigen vierkante meters die natuurlijk in Oostvoorne een luxe-lockdown betekenen, want we hebben allemaal voldoende ruimte, en sommigen, zoals ikzelf, zelfs meer dan voldoende. En dan zijn er altijd nog de polder, de duinen en de zee. ‘Eerst werd ik er onrustig van’, zei een alleenwonende vriendin over het thuisleven, ‘maar inmiddels vind ik de tijd en de ruimte die ik voor alles heb, een weldaad. Ik vind het helemaal niet erg als dit nog een tijdje duurt’. Ik weet dat velen snakken naar versoepelde maatregelen. Maar die vriendin, die snapte ik óók. Dat is de ongedachte bijvangst van deze tijd. Rust en ruimte voor de ziel. Het zal er zondag ook over gaan, in de dienst. Danny en Ingrid spelen met een aantal mensen van hun combo Eljakim. Het wordt mooi. Ik verheug me, zoals altijd.
Marijke van Selm
|
