DAT DING MET VEREN (23-12-22)
DAT DING MET VEREN (23-12-22)
Over rouw ging het, in de voorstelling ‘Dat ding met veren’ in de Rotterdamse schouwburg. En over de vele gezichten van verdriet. Over gemis, dat geen tijdslot heeft, al vinden de mensen van wel. Over uitvluchten die een mens bedenkt om de pijn maar niet te voelen, om er maar niet over te praten, om er maar niet naar te luisteren. Over de honderd-en-een manieren waarop een mens toch doorleeft, een gezin toch een gezin blijft, al is het gebroken en beschadigd. Over de wegen die we vinden om toch weer heel te worden, al is het voorzichtig, al blijven we altijd breekbaar. Toch vinden we manieren. Toch leven we door. Toch helen we op wonderlijke wijze, aan de tijd, aan elkaar, een iets of iemand die we God noemen.
Hoe leef je naar kerst toe, vroeg ik haar. We hadden gepraat over toen, hoe het was geweest. Ze miste hem nog zó, elke minuut, hoe kon het anders, alles was zo goed geweest. Ik zei dat ze zo’n geluk had met zo’n volmaakte liefde, of misschien dacht ik dat alleen maar, het was niet belangrijk. Belangrijk was dat we deelden, verhalen en verbondenheid. En belangrijk was dat ze haar huis versierd had zoals ze altijd had gedaan toen hij er nog was, belangrijk was dat ze zichzelf verzorgde zoals hij het altijd mooi had gevonden. Belangrijk was dat ze niet alleen was en zich ook niet alleen voelde ook nu niet, naar kerst toe. Alles gaat gewoon door toch zei ze, zo is het nu eenmaal. En ik doe maar gewoon mee.
Ach, zei ik ontroerd. Ik denk dat dat precies is waar rouwen over gaat. Dat simpele zinnetje. Alles gaat gewoon door. De grote wereld aarzelt geen seconde als de jouwe finaal instort. Zo is het. En jij, die gewoon meedoet. Die je bed uitkomt en je mooi maakt. Die een kerstboom optuigt. Jij die uitnodigt en uitgenodigd wordt, en het is geen van beide zo leuk en makkelijk als het vroeger was en je weet niet of dat ooit nog gaat gebeuren. Maar je doet het. Je doet maar gewoon mee. Met dat ding met veren, je verdriet, op je rug, altijd en overal. Zo is het. Zo gaat het. Je doet maar gewoon mee, zo goed en zo kwaad als het gaat, en je verdriet doet ook mee. Het is er. Maar het geeft niet. Want alles gaat door. De wereld houdt geen seconde stil.
Als je dit leest, en het gaat over jou (en ik weet dat het over veel te veel mensen gaat in deze tijd, veel te veel mensen met dingen met veren op hun rug), weet dan dat je sterk bent en gezegend.Het mag er zijn, je verdriet. Maar doe mee. Doe alsjeblieft gewoon mee.
Al jouw pijnlijke veren zullen vleugels worden waarop jij weer vliegen zult.
Morgen, volgende week, volgend jaar, ooit.
Geloof dat alsjeblieft.
In Godsnaam.
Marijke van Selm
|
